هوش مصنوعی: دارم از زیبایی تو حرفی که نمی‌توانی بپرسی، از لطف و غضب تو که نباید بگویی، و از ناز و خشم تو که نمی‌توانی بخواهی.

هوش مصنوعی: در هر لحظه، به خاطر عشق و شور و شوقی که دارم، درد و رنجی را متحمل می‌شوم که تو حتی از پرسش آن خودداری کن.

هوش مصنوعی: به خاطر تابش نور خوشید، در حس و حال خاصی قرار گرفتم و غمی عمیق به سراغم آمد. آنقدر که انگار یک گل گلابی با ناز و غم در چشمانم نگاهی انداخت که هیچ توضیحی برای آن نمی‌توان داد.

هوش مصنوعی: آب و آتش هرگز نمی‌توانند در کنار هم جمع شوند، اما چشمان من از زیبایی و جذابیت تو که مانند آتش است، رنگ آبی به خود گرفته‌اند؛ این موضوع را نپرس!

هوش مصنوعی: شمع با صدای نازک و غمگینش می‌گفت که شب به خاطر گرمای چهره‌ات به شدت می‌سوزد، و دلم ز قمری که دارد قلبم را می‌فشارد، در حال سوختن است، اما نپرس که چه حالتی دارم.

هوش مصنوعی: من به یاد لب‌های زیبا و دلنشین تو اشکی را در چشمانم داشتم، اما در جام چشمانم شرابی وجود دارد که نمی‌خواهم درباره‌اش صحبت کنم.

هوش مصنوعی: هر سوالی که دل درباره زیبایی تو در ذهن داشت، لبخند شیطنت‌آمیز تو به آن پاسخ می‌داد، طوری که حتی نیازی به پرسش نبود.

هوش مصنوعی: هیچ‌گاه آن سرو زیبا به خانه ما نمی‌رسد، و اگر هم بیاید، به خاطر ناز و اداهایش، به سرعت از ما دور می‌شود و این موضوع را نباید از او بپرسید.

هوش مصنوعی: در اینجا به نظر می‌رسد که کسی درباره‌ی سخنی دل‌نشین و زیبا که از دهان تو بیرون آمده، تعریف می‌کند. همچنین با اشاره به غنچه‌ای که در کنار چمن قرار دارد، به زیبایی و لطافتی پرداخته می‌شود که در آن وجود دارد. البته این غنچه به شکلی مخفی و با حجابی پوشیده شده است که نباید از آن پرسیده شود.