هوش مصنوعی: نگاه مهرآلودی به من نیست، اما هنوز آن خودبینی و افتخار از دست نرفته است که دلم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: هزار تکه الماس از گلی که من هستم جاری شد، اما هنوز نشانه‌ای از آن دیده نمی‌شود، فقط درخشندگی آه من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: برفی که بپوشاند این زخم‌های من، شبیه به پارچه‌ای است که بر روی جراحت‌هایم می‌گذارند، چون که زیبایی و لطافت موهایش، حمایت و آرامش را برای من به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: لطفاً از کنار جنازه من با آرامش عبور کن و به من بگو که به آب حیات دسترسی پیدا کرده‌ام تا بتوانم نامه‌ی تیره‌ام را تغییر دهم.

هوش مصنوعی: در صبح زود، از دل خسته و نگران برخاستم، طوفانی به پا شد که مسیری را که به خانه‌ام می‌برد، به اشتباه تغییر داد و نمی‌دانستم چگونه به مقصد برسم.

هوش مصنوعی: لب تو بهانه‌ای شد تا نام مرا از دفتر زندگی پاک کند و به قلم خطای مرا بنویسد.

هوش مصنوعی: تو چه قدرتی داری که در حال اعتراض هستی، در حالی که می‌گویی مهربانی می‌کنی؟ بدان که دلیلی بزرگتر از تو وجود دارد و آن ماه من است که بلندی و زیبایی آن به همه چیز سایه افکنده است.