هوش مصنوعی: دل من با شروع صبح و دعا، به شعف و آرامش رسید. از تنهایی و دوری آفتاب، کنترل و هدایت خود را دوباره به دست گرفتم.

هوش مصنوعی: هواي دلنشين صحرا و اشک عاشق، بهتر و زیباتر از درخت سرو نرم و لطیف است.

هوش مصنوعی: کدام ابرو و کمان زیبایت همراه و همسفر تو در این مسیر شد، در این رفتن که چشم فریبنده‌ات، شکار را به دام انداخت؟

هوش مصنوعی: جانم فدای بازی و حرکات اسب تو، ای دل پسند درویشان، که به خاطر همراهی با تو، به خوبی و اشرافیت شاهان دست پیدا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: باد خزانی رنگ دلداری را از چشمان نرگس ربود و غمزه ی مستانه ی تو را به دیگران نشان داد.

هوش مصنوعی: هوای گیسوی خوشبو و چشم‌های سیاه تو، مثل تارهای عنکبوت من را بی‌صدا و نزار ساخته است.

هوش مصنوعی: آتش مقدسی که از وجود شمع به وجود آمده، باعث شده که پروانه به عشق آن شعله جان خود را فدای آتش کند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی گرد و غبار دامن پیراهن یوسف را به خانه غم آورد و پرده‌ای از صد راز بر آن افکند.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث شده است که در سرزمین پارسی‌زبانان، صدای فغان و ناله‌ای به گوش برسد؛ زیرا تو مانند پرنده‌ای خوش خوان، گلشن شیراز را زینت بخشیده‌ای.