هوش مصنوعی: تو که رفتی، چشمان روشنم از اشک‌ های غم و اندوه تاریک شد. در دل من چراغی بود، اما آن نیز به خاطر جدایی خاموش و تاریک گردید.

هوش مصنوعی: من در حالی سرد و غمگین هستم، که در آتش درون خود می‌سوزم. اگر شبی داغ بگذرد، وجودم مانند شمعی است که در آن، جانم به تیرگی گراییده است.

هوش مصنوعی: هیچ کس دیگر از حال و روز دلbroken من که در شب‌های پرگریه‌ام به اندازه‌ای اشک ریخته‌ام که چشمانم را سیاه کرده‌اند، چیزی برداشت نمی‌کند.

هوش مصنوعی: من می‌سوزم و نمی‌دانم این آتش در وجودم از کجا ناشی می‌شود. بر من چه می‌گذرد در حالی که دل من از غم پنهانی تیره و تار شده است.

هوش مصنوعی: دست به عملی زدم تا آینده‌ام را پیش‌بینی کنم، اما نتیجه با خواسته‌ام کاملاً متفاوت بود. این باعث شد که افکار بی‌اساس و نادرست من، ذهنم را آشفته و غمگین کند.

هوش مصنوعی: لب زدن از زندگی جاودانه را نمی‌توان آلوده کرد، چرا که آئینه‌ای شفاف و روشن، مانند آئینه اسکندر، با آب حیات، دیگر تیره و کدر نخواهد شد.

هوش مصنوعی: شعری از غم و شرمندگی بر اثر گناه است. در این شعر، فریاد دل در پیش روی تو به جای شرم و عذاب، خود را در آتش حسرت می‌سوزاند، زیرا دل به خاطر گناهانش تاریک و بی‌نور شده است.