هوش مصنوعی: باد صبا برگی از گل به سوی من نخواهد انداخت، چرا که از خارهایی دیگر در مسیرم خون و زخمی بر جا مانده است.

هوش مصنوعی: هرگز در جمع دوستانه شمع خود نیفتاده‌ام، مانند پروانه‌ای که هیچ‌کس دستش را نگیرد و اجازه ندهد که از در بیرون برود.

هوش مصنوعی: سخنران در تلاش است تا آتش درونش را خاموش کند، اما من نگرانم که افسوس و اندوهم، شعله‌ای باشد که در نوشته‌ام بیفتد و همه چیز را بسوزاند.

هوش مصنوعی: می‌توانم نامه‌ی او را به راحتی بخوانم، حتی اگر رقیبش در نوشتن به من لطمه بزند و حرفی از مضمون او کم نگذارد.

هوش مصنوعی: شبی در مهمانی او به گونه‌ای زندگی می‌کنم که اگر ساقی، شراب افیون‌آور را نریزد، همچنان به آرزوهایم می‌رسم.

هوش مصنوعی: دل خود را به عشق دنیا مشغول نکن، زیرا این دنیا پر از ظلم و ستم است و هیچ وقت نخواهد گذاشت که سر کسی به آرامش برسد؛ او در نهایت، گرفتار درد و رنج می‌شود.