هوش مصنوعی: اگر کسی به دنیای من داخل شود، زیبایی چهره‌ام را می‌بیند. اما آیا می‌تواند درختی را تصور کند که چنین گلی بر شاخه‌اش بماند؟

هوش مصنوعی: دل من از آرزوی دیدن چهره‌ات پر از درد و غم است. پس ای محبوب، خواسته‌ام را برآورده کن تا این درد در دل من باقی نماند.

هوش مصنوعی: من از چنگال میفروشان، لباس تقوا را بیرون می‌آورم و در این حال، در خانه‌ی می‌پرستی که هیچ‌کس در آن نخواهد ماند، به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: تو در دل مانند جان و خون هستی که با هم آمیخته شده‌اند. کسی که این شراب را در جام خود دارد، چه کسی می‌تواند هشیار بماند؟

هوش مصنوعی: خدا نکند اگر روزی در پاسخ به این سوال بیایی که چرا دیگران را سرزنش می‌کنی. در آن صورت، کلام و گفتارت چه چیزی باقی می‌ماند؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که زیبایی و جذابیت تو روزبه‌روز بیشتر می‌شود و به این دلیل دامن تو نشانه‌ای از پاکی و فضیلت است. اگر به خوبی‌های زودگذر و کم‌مدت توجه کنیم، مشخص نیست که چه قدر از آنها باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: زیبایی تو باعث شده است که بسیاری از مردم به تو جذب شوند. اما اگر این زیبایی فقط به مدت کوتاهی باقی بماند، آیا این جذابیت همیشه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: اگر تصور زیبایی‌ات در ذهن ما نباشد، در شب غم، روشنایی در چشمان بیدار ما چه می‌ماند؟

هوش مصنوعی: اگر کسی به دلیل عشق و اتصال به معشوق در حال سرمستی و شادی است، تو نباید او را از ابراز احساساتش بازداری. چون این حالت خوش酒 و سرخوشی که در دل اوست، باعث می‌شود که او از هشیاری فاصله بگیرد و در این حال، چه کسی می‌تواند همچنان بیدار و هوشیار بماند؟