بابافغانیشمارهٔ ۱۹
وای که تلخ شد دوا، بر دل پرگزند ما
مرگ بود نه زندگی، داروی سودمند ما
از دو لبت نصیب ما، ناز و عتاب میشود
وه که شراب تلخ شد، از تو گلاب و قند ما
عاقبت مراد ما چون همه نامرادیست
چیست به یک دو جام می این همه زهرخند ما
عشرت یکزمان ما محنت جاودانه شد
بین که چه کار میکند طالع ارجمند ما
بر سر دار شعله زد آتش دل، همین بود
پیش بلندهمتان مرتبه ی بلند ما
غمزهٔ ساقی ار چنین کار کند در استخوان
عشق و جنون برآورد دود ز بندبند ما
نیست فغانی آنکه دست از تو رها کند دگر
باش که صید اینچنین کم جهد از کمند ما
اطلاعات
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: چکامه
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
وای که تلخ شد دوا، بر دل پرگزند ما
مرگ بود نه زندگی، داروی سودمند ما
هوش مصنوعی: ای کاش درمان تلخ نمی‌بود، دل ما که پر از درد است، به جای زندگی، مرگ برای ما بهتر از این حالت است.
از دو لبت نصیب ما، ناز و عتاب میشود
وه که شراب تلخ شد، از تو گلاب و قند ما
هوش مصنوعی: از لب‌های تو بهره‌مان ناز و دلخوری است، و وای بر ما که این شراب تلخ، از تو گلاب و قند میشود.
عاقبت مراد ما چون همه نامرادیست
چیست به یک دو جام می این همه زهرخند ما
هوش مصنوعی: در نهایت، هدف و آرزوهای ما به مانند بسیاری از ناامیدی‌هاست. پس چرا این همه تلخی و خنده‌های زهرآلود را بجای یک جام می و لذت واقعی، تحمل کنیم؟
عشرت یکزمان ما محنت جاودانه شد
بین که چه کار میکند طالع ارجمند ما
هوش مصنوعی: دوستی و لذت‌های کوتاه مدت ما تبدیل به درد و رنجی همیشگی شده است. ببین که سرنوشت نیکو ما چه بازی‌هایی در می‌آورد.
بر سر دار شعله زد آتش دل، همین بود
پیش بلندهمتان مرتبه ی بلند ما
هوش مصنوعی: آتش دل به شدت شعله می‌کشد، و این تنها نشان از جایگاه بلند و مرتبه‌ی ما در میان هم‌قطاران است.
غمزهٔ ساقی ار چنین کار کند در استخوان
عشق و جنون برآورد دود ز بندبند ما
هوش مصنوعی: اگر ساقی با نگاهی فریبنده دل‌ها را به تنگ بیاورد، در عمق وجود ما عشق و جنون شعله‌ور میشود و از این وضعیت، دودی برمی‌خیزد که ما را در بند میکند.
نیست فغانی آنکه دست از تو رها کند دگر
باش که صید اینچنین کم جهد از کمند ما
هوش مصنوعی: هیچ کسی نمی‌تواند بدون دغدغه از محبت و تعلقی که به تو دارد فاصله بگیرد. سعی کن که دیگران را اینگونه از خود دور نکنی، چرا که شکار این آدم‌ها به این آسانی از دست نمی‌رود.