هوش مصنوعی: ای وای بر آتش دل من که فقط بوی عاشق دیوانه را می‌دهد. اگر دل آتش نگیرد، چطور می‌تواند این روشنی را به بیرون بیاورد؟

هوش مصنوعی: خیلی بعید است که سرنوشت، آن چیزی را که مورد خواسته من است به من بدهد، چرا که هر بار که چیزی دارم، از من می‌گیرد. وقتی هم که چیزی به من می‌دهد، هیچگاه کافی نیست.

هوش مصنوعی: اگر ظلم او ادامه پیدا کند، قطعا سرنوشتم به خطر می‌افتد. حالا چگونه می‌توانم داستان‌هایی را بگویم که بوی خون می‌دهند؟

هوش مصنوعی: من از آن ماهی که در دل خود درد و سوزی دارم جدا نخواهم شد، حتی اگر هزار بار در جیحون غوطه‌ور شوم.

هوش مصنوعی: درد و شادی که در زندگی تجربه می‌کنیم مانند زیبایی و زشتی است که در دنیا وجود دارد. هر کسی که یک بار از این معجون زندگی بچشد، متوجه خواهد شد که هر دو جنبه وجود دارد و نمی‌توان از هیچ‌کدام فرار کرد.

هوش مصنوعی: عاشق میخانه‌ی عشق هستم، زیرا نوشیدن از جام او باعث می‌شود که شکوه و عظمت جمشید را به دست آورم و حکمرانی افریدون را تجربه کنم.

هوش مصنوعی: چه مجلس زیبایی داری که هر روز آفتاب به سوی دیوار تو تابیده و پشت به آسمان می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق در هر دیدگاه و نگرشی خاصی دارد و مانند یک شراب است که طعمی متفاوت می‌بخشد و این حس به گونه‌ای دیگر تجربه می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم خود را مانند دریا باز کن و فریاد بزن تا کنارت پر شود. چرا که اگر صدف باران نگیرد، چه زمانی چیزی از درون خود به تو خواهد داد؟