هوش مصنوعی: زمانی که شب به فکر معشوقم نشسته‌ام و سرم را بر زانو گذاشته‌ام، چشمانم به خواب می‌رود و در رؤیای خود ماه را در کنارم می‌بینم.

هوش مصنوعی: من در جشن و شمع خودم می‌سوزم، مانند پروانه‌ای که به خاطر عشق و اشتیاق، از سایهٔ شخص ضعیف خود ناراحت و حسود هستم.

هوش مصنوعی: در مسیر انتظار او نمی‌دانم تا کی باید اشک‌های ناامیدی‌ام را ببینم که به مانند خون بر زمین ریخته شده است و چشمان بیدارم در تاریکی این حال را می‌نگرد.

هوش مصنوعی: از درد و اندوهی که در درون دارم، مانند شعله‌ی یک چراغ روشن می‌شوم و در مقابل زخم‌ها و دشواری‌هایی که شبانه در دشت غم ایجاد می‌شود، دیواری برای خود می‌سازم.

هوش مصنوعی: فغان و ناله‌ام به خاطر این است که وقتی روز وصالش را سپری می‌کنم، قلب امیدوارم پر از حسرت و درد می‌شود.