هوش مصنوعی: شعری درباره‌ی زیبایی و جذابیت چهره‌ی محبوب است. در این شعر، آفتاب صبح به خاطر درخشش و زیبایی چهره‌ی محبوب احساس شرمندگی می‌کند و چنین به نظر می‌رسد که نور خورشید تحت تأثیر لبخند دلنشین و شگفت‌انگیز او کمرنگ شده است. به عبارتی، زیبایی محبوب به اندازه‌ای است که حتی خورشید صبح هم نمی‌تواند خود را با آن مقایسه کند.

هوش مصنوعی: نورانی از جیب پیرهنت مانند سینه‌ای از جنس سیم، چون روشنی روز که از پرده صبح بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: ما را مثل شمع در مقابل تو قرار می‌دهند، در حالیکه در میانه شب احساس سوختن و ذوب شدن داریم و صبح که می‌شود، اضطراب و نگرانی همراهمان است.

هوش مصنوعی: دل را آرامش می‌بخشد و چشم‌ها را روشنایی دیدار خورشید و زیبایی و لذت شراب صبحگاهی می‌دهد.

هوش مصنوعی: عشقی که به زیبایی تو دارم، چنان مرا در خود غرق کرده که از شوری که در دل دارم، دیگر نمی‌دانم شب را چگونه سپری کردم و صبح را در خواب هستم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زیبایی و محبت ماه و خورشید به درد آمده است؛ مانند سپیدی صبح که از تاریکی شب به آرامی بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: بیا که در صبح زود از شراب لذت ببریم، زیرا در آن زمان که خورشید پرده صبح را کنار می‌زند، شگون خوشی در انتظار ماست.