هوش مصنوعی: عطری که از شب گذشته متصاعد شده، مرا به شدت به یاد او می‌اندازد و در حالی که او زنجیرهای خود را گسسته و آزادی را تجربه می‌کند، دل من در عشق و اندوه غرق است.

هوش مصنوعی: خواستم از زیبایی و دلربایی او فریاد بزنم، اما مثل طوطی فقط از او محبت و نعمت را دریافت کردم و نتوانستم فریادی بزنم.

هوش مصنوعی: باد با هر نفس از زلفش بوی وفا را به همراه می‌آورد، اما نمی‌توان گره‌ای بر باد زد.

هوش مصنوعی: عشق باعث می‌شود که سرها را بر زمین بیندازم تا بتوانم دلم را آرام کنم، مانند اینکه وقتی آبی چشمه‌ای که از ابتدا بسته شده را می‌نوشم.

هوش مصنوعی: این کوه، همان جایی است که در داستان‌ها به خاطر بدبختی‌ها و چالش‌ها شناخته شده است. جایی که سگ مجنون پرده را پاره کرد و باعث گرفتاری فرهاد شد.

هوش مصنوعی: می‌گذرم مانند باد از میان گل‌ها تا به سوی او بروم، هرچند راه من با هزاران خنجر آهنی مسدود شده است.

هوش مصنوعی: یاد آن روزی می‌افتادم که آن شاهزاده در میدان نبرد به خواب رفته بود و مانند نسیمی که گل‌های زیبا را در هم می‌پیچد، نگران از جمال و زیبایی او بودم.

هوش مصنوعی: در دل کوچک و تنگ من، مانند یک جوهر در درون آینه، نقش چهره او به صورت‌های مختلف و بی‌نهایت نقش بسته است.

هوش مصنوعی: در این دنیای توهم و آرزو، چون نتوانسته به وصالی دست یابد، از شدت اندوه و ناامیدی، سنگی بر دل غمگین خود گذاشت.