هوش مصنوعی: هرجا که به باغ یا گلستانی برسم و ببینم عاشق یا دلباخته‌ای در آنجا حضور دارد، دلم را به خاطر درد و غمش آتش می‌زنم و خودم را به او نزدیک می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی ببینم کسی در راهی رنجیده و بی‌حال بر زمین افتاده، سرم را بر زانوی او می‌گذارم و به او تسلیت می‌گویم.

هوش مصنوعی: به شهر بابل می‌روم تا از ستم این چشم‌سیاه‌ها رهایی یابم و در آنجا دل‌دردهایم را با مردم جادو بگویم.

هوش مصنوعی: هر جا که ببینم تو با دوستانت گرم صحبت هستی، هزاران حسرت و درد دل بدخویی را در آنجا برای خودم احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی بوی آشنایی را از تو نمی‌شنوم، به صحرا می‌روم و برای پیدا کردن آهو تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی در باغ گل مست و سرمست می‌شوم و با زیبایی‌هایت همراه می‌شوم، چه توقعاتی دارم که بر درخت سرو و گل‌های وحشی بروم و آنجا گل بچینم.

هوش مصنوعی: من در جایی نشسته‌ام و از شدت شوق و هیجان همچون فغان از یاد تو، در روزی که تو در محلی هستی، خود را بر سر راه تو می‌گذارم. هر جا که اسب تو برود، من هم همان‌جا می‌روم و راهت را با تمام وجود مسدود می‌کنم.