هوش مصنوعی: تو با خنده بر من می‌نگری و من از عشق تو نگرانم، در حالی که تو همچنان آتش و آب در وجودم می‌افزایی. این وضعیت چه معنا و دلیلی دارد؟

هوش مصنوعی: اگر توانایی تحمل درد من را نداری، از دل تنگم خارج شو. در این مکان پر از سختی و رنج، جایی برای تو نیست، چون همه‌جا پر از بلا و مصیبت است.

هوش مصنوعی: مرا مانند پروانه‌ای بر خود خواندی، پس چرا مرا سرزنش می‌کنی؟ این همه زبان‌ها و تذکرها به چه کار من می‌آیند؟ چون شمعی که من هستم، آتش من خودم تند و سوزان است.

هوش مصنوعی: اگر عشق در وجودت نباشد، تلاش برای حل و فصل مشکلات عشق هیچ نتیجه‌ای نخواهد داشت. و اگر در دل خود نامهربانی و بیگانگی را بپرورانی، آشنا شدن با دیگران نیز فایده‌ای نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: در روزهای بدی که من هستم، حال خوبی ندارم. اما اگر حال بهتر بود، عطر خوشبوی تو به مشام می‌رسید و نسیم صبح، گل‌ها را پر از عطر می‌کرد.

هوش مصنوعی: اگر تو دست از محبت مسیحا برداری، او نیز خسته خواهد شد. من هم که دیوانه‌وار در حال عشق‌ورزی هستم، چطور می‌توانم خودم را از زخم‌ها و نازهای تو دور کنم؟ این چه نوع احتیاط و پرهیز است؟

هوش مصنوعی: تمامی چیزهایی که تو را زیبا و جذاب می‌کند، مثل عاشقانی است که جان می‌سپارند. اما روز قیامت در پوششی از زیبایی و ظرافت به انتظار است.

هوش مصنوعی: به من و مکان زیبای سواران اجازه بده تا عبور کنیم. ای نصیحت‌کننده، هر کسی که در مسیر شبدیز قدم بگذارد، از سامان و آرامش دور خواهد ماند.

هوش مصنوعی: فغان هر لحظه در وطن از شادابی گل‌ها به گوش می‌رسد، اما دل او در جمع دوستانش در تبریز به پرواز درآمده است.