هوش مصنوعی: گریه در عشق از ویژگی‌های نفس انسانی است. وقتی کسی در تنهایی می‌گرید، به خاطر آرامش روحی‌اش این کار را می‌کند و در جمع و در کنار دیگران، به منظور ابراز احساسات خود به گریه می‌افتد. این دو حالت همواره به نفس انسان مرتبط است. یک عاشق واقعی تا زمانی که به خودشناسی نرسد، قادر به گریه کردن نیست و عاشقی که درک درستی از عشق ندارد، تا در غیبت باشد و به حضور نرسد، نمی‌تواند به حقیقت عشق پی ببرد. روزی یکی از اهل سلوک به محضر یک پیر راهنما رفت و دید که او در حال شانه زدن به زلف خود است. او خواست که سرش را بپوشاند، اما پیر فرمود که اکنون در این حالت او هنوز درک درستی ندارد و به عالم حقیقت راه نیافته است. پس از مدتی، زمانی که او در حالت گریه قرار گرفت، پیر گفت که اکنون سرش را بپوشاند، چرا که او به حضور کمال رسیده است و از دریچه طبیعت به خود بازگشت و متوجه عمق عشق و دوری از آن شد. این یک نکته بسیار ظریف و ارزشمند در یادگیری عشق است.