هوش مصنوعی: ای زیبای من! من آرزو دارم که با لطف خدایی، همان محبتی که بین من و تو وجود دارد را بشناسی.

هوش مصنوعی: می‌گوید در بین ما ایرانی‌ها و عثمانی‌ها، روزی خواهد آمد که هر چیزی که تولید می‌شود و میان‌مان رد و بدل می‌شود، باعث خرابی و نابودی این شاه ظالم خواهد شد.

هوش مصنوعی: از سایه و نور چهره‌ات، فضای شرق پر از روشنی است، همانطور که تو با چهره‌ات، جهان را پر از نور می‌کنی.

هوش مصنوعی: میان این دو گروه، دوستی و محبت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و دلیل منطق من در این مورد، کتاب مثنوی است.

هوش مصنوعی: ایران هنوز با یاد و خاطرهٔ خوشی از شاه غزنوی همراه است، به ویژه اینکه دوستی‌مان دوباره شکل تازه‌ای به خود گرفته است.

هوش مصنوعی: عزیزم، اگر تو کمی از عشق و دوستی من را بشنوی، هرچند که زبان من را نفهمی و نیاموزی، باز هم از این ارتباط سودی خواهی برد.

هوش مصنوعی: چگونه بدخواهان ما توانستند این بنای زیبا را خراب کنند؟ این بنای زیبا و معنوی که حالا در ما وجود دارد، واقعاً حیف است که چنین امیدی در دل ما شکل گرفته بود.

هوش مصنوعی: ما به خاطر بیگانگان، آشنایی و دوستی‌های خود را از دست داده‌ایم و این باعث شد که آن بنیاد محکم را که داشتیم، تضعیف کنیم و به این وضعیت دشوار و تنگنا گرفتار شویم.

هوش مصنوعی: اکنون تاریکی به ما نشان داد که چقدر نور اهمیت دارد. حالا تو باید شمع خاموش را دوباره روشن کنی.

هوش مصنوعی: ما در یک مسیر حرکت می‌کنیم، حتی اگر به سمت بیت‌الحجر برویم، در این راه به هم پیوسته و همراه هستیم.

هوش مصنوعی: چرا با هم نمی‌آمیزیم، مانند عسل و شکر که همیشه کنار هم هستند؟ روزهای خوب و روزهای دشوار همواره با هم وجود دارند.

هوش مصنوعی: بیایید دوباره از ابتدا شروع کنیم و با یاری خداوند و همت خود، جهانی را یکپارچه و همدل بسازیم.