هوش مصنوعی: نگرانی و حسرت من به قدری زیاد شده که دیگر توانم را از دست داده‌ام و به شدت افسرده شده‌ام.

هوش مصنوعی: پایم به قدری سست شد که با سر به زمین افتادم. در آن لحظه، مرده‌ای زنده شد و من، به خاطر ترس از مردم، هنوز زنده‌ام.

هوش مصنوعی: من فکر می‌کردم که خودم خواب هستم یا مثل مرده به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: از این به بعد هر چیزی که به یاد می‌آورم، آن را مثل خواب و خیال تصور می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرچند آن اتفاق نه خواب بود و نه بیداری، حالتی میان بی‌هوشی و هوشیاری به شمار می‌رفت.

هوش مصنوعی: در زمان معمولی، نه من به هیچ چیزی توجه می‌کردم و نه جهان اطرافم برایم جالب بود.

هوش مصنوعی: در آن لحظه، در ذهن من تصویری از او وجود داشت.

هوش مصنوعی: کفن سیاه از جا حرکت کرد و من را با نگاه خیره‌ای مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: از جا برخاست و کمی به عقب رفت و به این شکل نشان داد که کسی که از من پرهیز دارد.

هوش مصنوعی: با صدای ناله‌ای ترسناک و لرزان، به کسی که خوابیده و غریبه به نظر می‌رسد می‌گوید: از اینجا بلند شو.

هوش مصنوعی: چرا در این مکان رازآلود به کار مشغولی؟

هوش مصنوعی: دیوار و در این مکان پر از راز و رمز هستند، و بنیان آنها از خشت و گل، خود را نیز در بر دارد.

هوش مصنوعی: این یک جادو یا رمز و رازی است که مانند جمعیتی از ساکنان نیست. این طلسمی است که در تاریخ و زمان جدیدی نظیر ندارد.

هوش مصنوعی: در آن روز و شب، ایرانی به نوعی گرفتار و در بند است و این وضعیت ناگواری که بر دیار تو حاکم است، نتیجه همان بند و طلسمی است که بر آن حکم‌فرماست.

هوش مصنوعی: لباس من باعث می‌شود که ادعای من اثبات شود.

هوش مصنوعی: من موجودی هستم که نماد خوشبختی و سعادت است و برای این خانه تاریک و غم‌انگیز، دل سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: من هیچ گناهی ندارم جز این که به خاطر زنده ماندن، در سایه مرگ قرار دارم و همیشه در یاد مرگ هستم.

هوش مصنوعی: من لباس سیاه به تن دارم و تا زمانی که این لباس سیاه را از خود دور نکنم، تو هم به همین شکل بدبختی و بدشانسی را تجربه می‌کنی، زیرا بخت تو به من وابسته است.

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که بخت و اقبال تو را بهتر می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر من بگریم، تو هم خواهی گریست و اگر من بخندم، تو هم بخندی.

هوش مصنوعی: اگر از این لباس جدا شوم، احساس گناه می‌کنم! اما اگر نکنم، عمرم در این لباس هدر می‌رود!

هوش مصنوعی: چه کنم که سرنوشت من بدجوری به هم خورده است؟ زندگی‌ام می‌گذرد و نتیجه‌اش برایم امیدبخش نیست!

هوش مصنوعی: هر شب و روز، منتظر مرگ هستم!

هوش مصنوعی: مردن برای من تنها یک قدم فاصله دارد! تا زمانی که کفن بر تنم است، هنوز در این دنیا هستم!

هوش مصنوعی: تنها نشانه‌ای که از مرگ من باقی مانده، همین مراسم فاتحه‌خوانی است.

هوش مصنوعی: اگر ببینی که این چهره غم‌انگیز هنوز باقیست، باید بدانی که این یادگاری است از روزهای زندگی‌ام.

هوش مصنوعی: احساسات من به شکل گریه و ناله و آه هنوز در وجودم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: منتظر مانده‌ام تا به خاک بسپارندم، در حالی که خودم بر مرگم ندا داده‌ام.

هوش مصنوعی: از زمان حضورم در این دنیای تاریک، با این اندیشه که روزی خواهم مرد، آماده مرگ شده‌ام و به سوی محل آرامش خود آمده‌ام.

هوش مصنوعی: همچون چیزی بی‌حرکت و بی‌حیات، در این کیسه که بسته است به کار نیامده‌ام و تنها برای گذر زمان و به دنیا آمدن آمده‌ام.

هوش مصنوعی: از زندگی به اندازه‌ای فشاری متحمل شده‌ام که مردم را نمی‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: در این عبارت، گوینده از وضعیت خود سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که در شرایطی تاریک و غم‌انگیز قرار دارد، جایی که نه زنده است و نه مرده. به نوعی، او در میان زندگی و مرگ به سر می‌برد و به خاطر این وضعیت درد و اندوهی عمیق را تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: تا به حال که بیش از هزار و صد سال از عمرم می‌گذرد، در این مکان و با این وضعیت، همچنان به همین حالتی که هستم ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان نارضایتی شاعر از وضعیت خود و زندگی‌اش می‌پردازد. شاعر احساس می‌کند که زندگی‌اش تحت تاثیر ظلم و غصب قرار گرفته و این وضعیت را ناشی از بدشکلی و بداقبالی می‌داند. او از معشوق خود خواسته است که با توجه به بی‌نظیر بودنش، دلی شگفت‌انگیز و عمرش را تحت تاثیر قرار دهد. به عبارتی، شاعر به زیبایی و ویژگی‌های خاص معشوق اشاره می‌کند و از او می‌خواهد که زندگی‌اش را بهبود بخشد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که این زندگی دیگر برای مرگ در پی نیست.

هوش مصنوعی: آیا پدر و مادرت انسان‌های بدی بودند؟ پس تو چرا هنوز زنده‌ای و آنها چه بر سرشان آمده؟

هوش مصنوعی: وقتی که حرف پدر بر زبانم می‌آید، حال او به کلی تغییر می‌کند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که این حرف او را آزرده کرده و دلش را خون کرده است، زیرا به خاطر اندوه بسیارش، مرتب آه و ناله می‌کند.

هوش مصنوعی: عطر خون، از دل جگر سوخته و دردناک بیرون آمد.

هوش مصنوعی: هر چه پرسیدم که چه شدت و سختی است، او فقط ناله‌ای سر داد و گفت: آه، چه دردناک است.

هوش مصنوعی: من از ویرانی ایران به ویرانه‌ای که تبدیل شده، حسرت می‌خورم! من فرزند این دیار و این کشور خراب شده‌ام!

هوش مصنوعی: افسوس بر حال من که بخت من غمگین و بدشگون است.

هوش مصنوعی: من دختر خسرو، پادشاه بزرگ و قدیمی هستم و در دامن شیرین، با محبت و نازپروری بزرگ شده‌ام.

هوش مصنوعی: حالم مثل این مقبره شده است؛ افسوس و دریغ.

هوش مصنوعی: خانه‌ی اول من در یک مکان ویران قرار نداشت، زیرا این مکان محل و حرمت اجداد من نبود.

هوش مصنوعی: یاد و خاطره کسانی که دیگر در این دهکده نیستند، باعث حسرت و اندوه می‌شود.

هوش مصنوعی: دختر شاهی که سرزمینش تا دورترین نقاط ویران شده، ای آسمان، آیا این عدالت است؟

هوش مصنوعی: آتشکده خاموش شده و دلی پر از درد و حسرت دارم.

هوش مصنوعی: سپس او مدت زیادی به چیزی زل زد و من هم همینطور، به خاطر این داستان رازآلود.

هوش مصنوعی: خوشحالی و شادی بسیار زیاد من به حدی رسیده که حتی دیوارها و محیط اطرافم را رنگارنگ و زیبا می‌بینم، گویا مانند افرادی دیوانه شده‌ام.

هوش مصنوعی: در نظر من، آجرها به شکل شیاطین درآمدند و بر سرم تأثیر سنگینی گذاشتند.

هوش مصنوعی: من در نهایت به چیزی جذب شدم که بر سرم آمد.

هوش مصنوعی: در برابر ترس و واهمه‌ای که احساس می‌کنم، بیشتر از خودم دور می‌شوم و این احساس به من اجازه نمی‌دهد به خودم نزدیک شوم.