هوش مصنوعی: به چند قدم که پیش رفتم، به دره‌ای رسیدم و در آن دره، بنایی مشخص مانند یک مقبره دیده می‌شد.

هوش مصنوعی: من در یک فضای محدود و بسته، با تنها یک پنجره کوچک، به این محل بزرگ و بی‌نظیر رسیدم.

هوش مصنوعی: دیدم که در او چیزی شگفت‌انگیز وجود دارد، نمایی زیبا و حیرت‌آور.

هوش مصنوعی: در کنار یک شمع، توده‌ای سیاه قرار دارد که در گوشه‌ی آن مکان، پناه گرفته است.

هوش مصنوعی: به ذهنم آمد که آیا این جمعیت بی‌هدف و ناراحت، خالی از محتوا هستند یا اینکه پر از بار و تجربه‌اند، ولی چون هیچ کار مثبتی انجام نمی‌دهند، به نظر می‌رسد بی‌فایده و بی‌ثمرند.

هوش مصنوعی: به محضی که به چیزی نزدیک شدم تا آن را ببینم، متوجه شدم که نه لباس زیبایی در آن است و نه غذایی. درواقع، آنچه دیدم فقط یک جسم بی‌جان و خالی بود.

هوش مصنوعی: گفتم: این جسد متعلق به یک حیوانی با پوست سیاه است.

هوش مصنوعی: او را دیدم که نه به شکل یک حیوان بود و نه به شکل یک انسان زنده، بلکه مانند یک جسد به نظر می‌رسید. جلد بدنش هم نه مانند یک زنده، بلکه به رنگ تیره‌ای مثل کفن بود.

هوش مصنوعی: دیدن یک مرده در شب تاریک در بیابان، وحشت و ترس را بر تنهایی او نمی‌افزاید.

هوش مصنوعی: به خاطر شگفتی و ترس، در جای خود خشک و ساکت ماندم و از جستجو دست برداشتم، در حالی که راهی نداشتم.

هوش مصنوعی: تعجب‌آور است که این بدن بی‌جان در این خانه تاریک و غم‌انگیز قرار دارد.

هوش مصنوعی: رخسار او به زیبایی و درخشندگی یک شمع می‌تابد و این زیبایی به حدی است که خود شمع به خاطر حسادت به او، در حال سوختن است.

هوش مصنوعی: چهره زیبا و نقره‌گون او به خاطر بار سنگین غم، مثل گلی پژمرده شده است که در میان گل‌های تازه قرار دارد.

هوش مصنوعی: جوانی که در اوج زندگی‌اش مرده است، به نظر می‌رسد که خودش را فراموش کرده و فقط غم جوانمردی‌اش را حمل می‌کند.

هوش مصنوعی: من در این صحنه، به خاطر شگفتی زیاد ناراحت هستم.

هوش مصنوعی: ناگهان یا صدا زد یا باعث شد که خیالات و تصورات من را تحت تاثیر قرار دهد.