هوش مصنوعی: در آغاز فصل گل‌ها، در انتهای بهار، بر روی سنگی در کنار دیواری نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: درهٔ دربند و دامنهٔ کوه‌ها فضای زیبای شمران به خوبی در اینجا نمایان است، اگرچه از طرف غرب نه چندان روشنی دارد.

هوش مصنوعی: هنوز هم نشانه‌های منفی روز به وضوح در بالای «اوین» دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: در پشت به نظر می‌رسد که آفتاب در حال غروب است و از دور، سیاهی شهر ری مشخص نیست.

هوش مصنوعی: جهان نه به روز شبیه بود و نه به شب، بلکه در حالتی میان این دو بود. رنگ سرخی که از افق ظاهر می‌شد، نشانه‌ای از چیزی پرآشوب بود.

هوش مصنوعی: سپس از رنگ زرد نیمه‌اش، پرده‌ای طلایی کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: سپس آفتاب که در پشت کوه‌ها پنهان شد، از سمت شرق و پشت درختان، ماه نمایان شد.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه شب فرا برسد، آسمان روشن شده و جهانی که به دلیل نور ماه پرتاب می‌شود، درخشان و نورانی گشته است.

هوش مصنوعی: چون عروس، سفیدی‌اش را بر روی زمین پاشید.

هوش مصنوعی: امشب بر خلاف شب‌های دیگر، شب روشنی است و دیگر خبری از تاریکی نیست.

هوش مصنوعی: شما به هر چیزی که زیبا و دلپذیر است، نام ماه می‌دهید. به همین دلیل امروز که آسمان پر از امید است، شب بسیار خوبی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در این شب نقره‌ای، او به خود مشغول است.

هوش مصنوعی: دنیا از اندیشه‌های معنوی و عرفانی روشن‌تر است، دوست من، زیرا در آن عشق‌های پنهان وجود دارد.

هوش مصنوعی: در ذهنم پر از افکار خوب و مثبت است، مثل اینکه در شب مه‌آلود، افکار هم به روشنی می‌درخشند.

هوش مصنوعی: دل شب به قدری تیره و غم‌انگیز است که انسان را درونش غرق می‌کند.

هوش مصنوعی: نشسته‌ام در مکانی بلند و به دوردست‌ها نگاه می‌کنم. در هر جایی که نگاهم بیفتد، منظره‌ای زیبا در مقابل من قرار دارد.

هوش مصنوعی: افکار عمیق و طولانی مرا به خود مشغول کرده و ذهنم به سوی آسمان و آزادی پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: اوه، افسوس که زمان به من فرصتی نداده مثل یک شاهین که آزاد و پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: نور ماه از میان شاخه‌های درخت بید به روی جویبار و چمن‌زار می‌تابد و نقاط سفیدی را روی زمین ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من پر از ناامیدی‌هاست، اما هنوز نقاطی از امید وجود دارد. خوشحال می‌شوم اگر روزهای جوانی‌ام دوباره تجدید شود.

هوش مصنوعی: من تا سال بیستم، پاهایم را به سمت عقب می‌گذارم.

هوش مصنوعی: در دل جنگل، سایه‌های تیره و روشن‌های روشنی در دشت و گلزار وجود دارد و کل منطقهٔ تجریش تحت تاثیر این تضاد رنگ‌ها قرار دارد.

هوش مصنوعی: از نوری که در زندگی‌ام وجود دارد، به یاد می‌آورم که خاطراتم شامل روزهای خوب و بد، دردها و زحمات می‌باشند.

هوش مصنوعی: زندگی گاهی دشوار و تلخ است و گاهی خوشایند و شیرین.

هوش مصنوعی: ابرهای پاره مانند ماه به اطراف خود نور می‌پخشند، اما مانند پنبه‌ای که به آتش افتاده باشد، آسیب‌پذیر و زودگذر هستند.

هوش مصنوعی: از من نپرس که چرا کبک صبح‌گاهان آواز می‌خواند، زیرا من خود از زیبایی‌های طبیعی آگاه‌ام و قدر آن را می‌دانم.

هوش مصنوعی: آیا افرادی مانند من هستند که اینقدر دقیق و حساس باشند؟

هوش مصنوعی: حباب سبز چه رنگی دارد در شب با نور چراغ؟ همان رنگی را نشان می‌دهد که ماه در باغ دارد.

هوش مصنوعی: دل پر از ناراحتی و آرزوهایش را در میان درختان جستجو می‌کند و به دنبال نشانه‌ای از آرزوی خود می‌گردد.

هوش مصنوعی: کجاست کسی که بیاید و به من آرامش بدهد؟

هوش مصنوعی: بعد از اینکه چند ساعتی از سفر من گذشت، دختر یک دهقان به چشم آمد.

هوش مصنوعی: با گام‌های نرم و ملایم قدم می‌زند و با نگاهی پر از حساسیت به اطرافش توجه می‌کند، در حالی که از خطرات پیرامونش در ناامنی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: وقتی که فکر انسان از همه چیز، به خصوص از نظر دیگران مشکوک و بدبین می‌شود.

هوش مصنوعی: تنش به آرامی از دل چادرنماز آبی که بر تن دارد، به بیرون آمده و چهره‌ای سرخ و زیبا به نمایش گذاشته است.

هوش مصنوعی: در آن چهره گاهی شاد و گاهی غمگین است و به وضوح نشانه‌های عشق را می‌توان در آن دید.

هوش مصنوعی: به خاطر حس سوزان عشق، آثار و نشانه‌هایی بر آن لب شیرین نمایان است.

هوش مصنوعی: این جمله اشاره دارد به عادات و پوشش دختران شمرانی که از لحاظ لباس نه شهری به حساب می‌آیند و نه روستایی. به عبارتی، لباس‌های آن‌ها نه خاص شهرنشین‌هاست و نه ساده و کارگری.

هوش مصنوعی: بر روی او همه ویژگی‌های زیبایی به قدری زیاد است که بیشتر شبیه فرشته‌هاست تا انسان‌ها.

هوش مصنوعی: من در حال تأمل هستم که آیا من انسان هستم یا اینکه همچون حوری بهشتی هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ات مانند گل، بر روی چمن‌ها نشسته، نگاهی آرام و دلنشین به تو دارد، مانند شاخه گلی که بر روی سبزه‌ها شکفته است.

هوش مصنوعی: در آن باغی که پر از گل و سبزه بود، آن فرشته زیبا به‌گونه‌ای درخشان و زیباتر از گل‌ها به نظر می‌رسید، گویی که از سبزه‌ها نیز جدا و بی‌نیاز است.

هوش مصنوعی: او هم از سبزه نشأت گرفته و هم خود سبزه به وسیله او زینت یافته است.

هوش مصنوعی: زلف‌هایش را از دو طرف بر پیشانی سفیدش ریخته است و براق و درخشان می‌درخشد، مانند نوری که در شب از تابش ماه به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شخصی مانند آینه‌ای است که در برابر خورشید قرار دارد و به همین دلیل هیچ یک از اعضای او را نمی‌توان مورد انتقاد قرار داد. او به قدری درخشان و بی‌نقص است که توانایی نقد کردنش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: او شایسته ستایش و تمجید است، اما هیچ توصیفی نمی‌تواند او را به خوبی به تصویر بکشد و حقیقت او را به طور کامل بیان کند.

هوش مصنوعی: چشم او به سوی آسمان خیره است و این حرکت نشان می‌دهد که گویا دل‌مشغولی‌اش به خداوند است.

هوش مصنوعی: گاهی در این حرکت، چیزی از خدا طلب می‌کرد که با نگاهی مختصر و زیرلب، از سمت چپ و راست به او توجه کند.

هوش مصنوعی: افراد منتظر به گونه‌ای در اثر انتظار خود را آماده می‌کنند.

هوش مصنوعی: در این لحظه، از دور سایه‌ای مشخص شد که به نزدیک می‌آمد. آن سایه متعلق به جوانی بلند قامت بود.

هوش مصنوعی: آب و رنگ به خودی خود بد نیست، بلکه زیبایی در آن است. همچنین زیبایی انسان‌ها به لباس و ظاهر آنها بستگی دارد.

هوش مصنوعی: این جمله به تصویری از یک فرد با پوشش ساده اشاره دارد، شامل کلاهی معمولی، شلواری راحت، ژاکتی بدون زرق و برق و پوتین‌هایی که نشان‌دهنده سادگی و بی‌تکلفی او هستند.

هوش مصنوعی: جوان به مریم سلام می‌کند و او از تعجب می‌پرسد که کیست. جوان به او reassurance می‌دهد و می‌گوید که نترسد و از او می‌پرسد که چه مدتی است که آنجا بوده است.

هوش مصنوعی: عزیزم، تویی که دل من به عشق تو می‌تپد، چرا اینقدر دیر می‌آیی؟ در آن شب زیبای مه‌آلود، که تماشایش دلپذیر است!

هوش مصنوعی: آن جوان به جای آن دختر زیبا قرار گرفت.

هوش مصنوعی: حال و احوال‌پرسی و آداب دیگر به یکدیگر، با بوسه و چهره‌ای زیبا در شب مهتاب به خوبی به جا آمد.

هوش مصنوعی: شخصی که به چهره محبوبش نگاه می‌کند، باید از زیبایی لب‌های او لذت ببرد و احساسات قلبی‌اش را با سوال و جواب بیان کند، بدون آنکه لبش تکان خورد.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، بارها و بارها چنین احساسی را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: پس از چند دقیقه، آن مرد دو شیشه قرمز را از جیب بغلش خارج کرد.

هوش مصنوعی: شخصی دارویی را که در آن شب به درد دیگران می‌خورد، ابتدا به یک دختر زیبا پیشنهاد کرد.

هوش مصنوعی: من بارها و بارها گفتم که این چیز را نمی‌خورم.

هوش مصنوعی: بیا و نوش جان کن که در این دنیا هیچ چیز بهتر از این شراب نیست. برای من که هرگز نخورده‌ام، بدتر از زهر خواهد بود.

هوش مصنوعی: شراب نوشیدنی خوبی است، اما برای افرادی که در شهر زندگی می‌کنند؛ زیرا آن‌ها نان را از تنور و آب را از نهر می‌خورند و می‌نوشند.

هوش مصنوعی: شادی و خوشی ما مردم زندگی‌کننده در کوه‌ها است.

هوش مصنوعی: جوان، ول کن، از این حرف‌ها کم کن و بیا اینجا: بیا بخور عزیز دل من. مریم: واقعا نمی‌خورم.

هوش مصنوعی: جوان از مریم خواهش می‌کند که چیزی بخورد و به او قسم می‌خورد. اما مریم با قاطعیت پاسخ می‌دهد که نمی‌خورد و باز هم جوان اصرار می‌کند. در نهایت مریم از او می‌خواهد که دست از سرش بردارد.

هوش مصنوعی: خودت باید از این شراب تلخ و ننگین بنوشی.

هوش مصنوعی: بخور، ای جوان! به خاطر زیبایی و دلربایی چشمانت بخور؛ فدای لب‌های شیرینی که مانند نبات هستند.

هوش مصنوعی: به تو سوگند به همه چیزهای مقدس، که به تو سوگند به خداوندی که جهان را آفریده‌است.

هوش مصنوعی: ای مریم، برای نوشیدن شراب، نام خدا را کم به زبان بیاور و بی‌دین باش!

هوش مصنوعی: ای دل عاشقانی که غمگین و افسرده‌اند، به غنچه‌های صبح که هنوز باز نشده و پژمرده‌اند قسم می‌خورم.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به غم و اندوه ناشی از فقدان عشق و زندگی ناکام دارد. شخصی که عاشق بوده و حالا به خاطر عشق از دست رفته‌اش، با احساس ناامیدی و اندوه دست و پنجه نرم می‌کند. او به خود می‌گوید که باید در این درد و رنج غرق شود و از هر چیزی که حاضر است برای فراموشی یا تخفیف دردش استفاده کند، هرچند که فقط کمی باشد. این دعوت به نوشیدن و فراموش کردن، نشان‌دهنده‌ی تلاش برای تسکین دردهای عاطفی است.

هوش مصنوعی: وقتی که او به محبوبش نگاه می‌کند، دیگر به هیچ سخنی توجه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: او پیاله‌ای پر از می را نشان می‌داد و سپس آن را به لب‌هایش نزدیک می‌کرد و دوباره آن را می‌نوشید.

هوش مصنوعی: دل من از تو چیزی پنهان نمی‌کند. آرزو می‌کند که ای کاش به اندازه‌ی درخواست‌های مکرر، ارزش بال یک مگس را داشته باشد.

هوش مصنوعی: تو مرا تسلیم خود کردی و من به زودی نشان دادم که چگونه باید تسلیم شوم.

هوش مصنوعی: به دلیل تأکید و درخواست مداوم، دوست مهربان و ملایم را به زور مجاب کردند و محبوب با چهره زیبا را از چهره‌اش دور کردند.

هوش مصنوعی: او با لبخند و ناز خود، به کسی که از خوردن امتناع می‌کرد، در نهایت دارویی را که لازم بود، خوراند.

هوش مصنوعی: نه تنها یک یا دو پیاله، بلکه چندین پیاله از آن می‌نوشم.

هوش مصنوعی: بعد از چند دقیقه، با خوشحالی شروع به صحبت‌های عاشقانه کرد.

هوش مصنوعی: من چقدر خوشحالم که تو هستی؛ تو بهترین دارو برای هر نوع درد و کدورتی هستی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق، قسم می‌خورم که تو از شکر هم شیرین‌تر هستی.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات سخنان در دل شوخی و خنده بیان می‌شوند و در شرایطی مانند جشن عروسی و مراسم عقد و ازدواج، بسیار مناسب و زیبا هستند.

هوش مصنوعی: شریک بودن در زندگی آینده، نشان‌دهنده‌ی این است که آن جوان برای سرگرمی و لذت به دنبال چیزهایی می‌گردد و تصمیم دارد راهی را برای خود انتخاب کند.

هوش مصنوعی: در دستش، رشته‌ای از موی زیبا و پیچ‌دار آن ماه را گرفته بود.

هوش مصنوعی: امشب بهشت در اختیار همه است و هر کسی که خواهان بهشت باشد، می‌تواند به آرزویش برسد.

هوش مصنوعی: دو دست من به موهای یار مربوط است، پس باده را به من بدهید چون دست من در بند است و نمی‌تواند کار کند.

هوش مصنوعی: به جای شیرینی‌های معمولی، بر لبهام طعم شیرینِ عشق را بچشان.

هوش مصنوعی: در دشت و محیط سرسبز، نور ماه به همراه ستارگان در آسمان تابیده است. بیایید میگساری کنیم، چون سپاسگذاری از خداوند ضروری است.

هوش مصنوعی: پس از آنکه او مرد، این نکته با ارزشی مانند دُری گرانبها برای من روشن شد؛ زیرا به دلیل همهمه و سر و صدای زیاد، صدای گوشم به آن نکته رسید.

هوش مصنوعی: با نام و شکرگزاری مکرر، صدای خوشی و شادی به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: از آن لحظه به بعد متوجه شدم که هر دو خوابشان برده است. خدا را شکر که آن‌ها مرا نمی‌دیدند.

هوش مصنوعی: دو یار همچون شهد و شکر به هم چسبیده‌اند و بر روی چمن با هم گردش می‌کنند و شادی و نزدیکی خود را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌خواهم بیشتر از این توضیح دهم.

هوش مصنوعی: در دشت و مزارع نور ماه به آرامی درخشیده و هرجا که نگاه کنی، مانند نقره‌ای بر زمین پراکنده شده است.

هوش مصنوعی: دو دوست بر روی چمن خوابیده‌اند و من با دیدن آن‌ها لذتی را در چشمانم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: چه بگویم از حالت طبیعی که در آن هستی؟

هوش مصنوعی: از کوه‌ها صدای خنده‌ی کبک به گوش می‌رسد و همچنین صدای ریزش آب از آبشار به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: از دور صدای حزین و دل‌انگیزی به گوش می‌رسد که نشان از وجود دو دوست در این میان دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر زیاد خوردن، لب‌های پایینی به لب‌های بالایی چسبیده‌اند.

هوش مصنوعی: در اینجا به نسیمی خنک اشاره می‌شود که از سمت «توچال» می‌وزد و باعث می‌شود که شاخه‌های درختان به هم برخورد کنند.

هوش مصنوعی: وقتی آن زن و مرد از جای خواب خود عبور می‌کردند، بوی عشق را برای همه می‌آوردند.

هوش مصنوعی: هزار بار بهتر است از عطر گل سنبل و نسرین.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که آن‌ها از یکدیگر جدا شدند، به راز و رمزهای خاص مریم پی بردند.

هوش مصنوعی: چشمان پروین و ماه به هم نمی‌رسند و ستاره‌ها همه این را دیدند، حتی آسمان‌ها نیز شاهد بودند.

هوش مصنوعی: نیمه‌ای از بدن مریم از زیر پارچه نمایان شد.