هوش مصنوعی: آسمانت پر از آشوب و ناامنی است و زمینت محل مشکلات و فتنه‌ها. دست تو در کاشتن غم و حزن مشغول است و تو دست به کار کاشتن دل‌تنگی و ناراحتی هستی.

هوش مصنوعی: عجب است از این کشاورز که تخم در دل زمین کاشته و با این حال، از چشمان او اشک‌ها سرازیر است.

هوش مصنوعی: ای زارع با عفت و خوددار، روزگار! چه زیبا و باوقار هستی!

هوش مصنوعی: در دوستی با دشمنان و دشمنی با دوستان، اگر به بدها خوبی کنی و به خوبان بدی، واقعا تاسف‌برانگیز است!

هوش مصنوعی: بدسگالان همیشه بر نیکان چیره می‌شوند و این وضعیت تا کی ادامه خواهد داشت؟ چرا باید من همیشه رقیب این گونه افراد باشم؟

هوش مصنوعی: با رقبای خود همیشه در کنار هم در سختی‌ها و مشکلات زندگی هستم، ای روزگار!

هوش مصنوعی: از عدم (هیچ) به وجود آمده‌ام و در نهایت نیز به عدم برمی‌گردم. زندگی من در مسیر مزار (محل دفن) است و در هر قدم از رحمت و رحمتی که در مسیر زندگی‌ام وجود دارد، بهره‌مند می‌شوم.

هوش مصنوعی: در این مسیر پر از آشفتگی و اضطراب، ای کاش می‌دانستم که چقدر این موضوع در دل خود درد و رنج به همراه دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که برای خودم بر وضعیت دشوار زندگی رحم می‌کردم، ای سرنوشت!

هوش مصنوعی: هر قدمی که در مسیر تو می‌گذارم، رها و بی‌هدف است و می‌بینم که چیزهای بی‌اهمیت و ناخواسته زیر پایم قرار دارند.

هوش مصنوعی: ای کاش می‌توانستم به آن کسی که خورشید و ماه را به چرخش در می‌آورد، ناله کنم! او کسی است که روزها را می‌سازد و شب‌ها را به خیمه می‌کشد.

هوش مصنوعی: با دیدار تو، دلم بی‌قرار و مضطرب شد، ای روزگار!

هوش مصنوعی: خوشحال می‌شوم اگر فرصتی پیش بیاید که در یک جا با تو بنشینم و سخن بگویم، تا به تو توضیح دهم که چقدر از تو آسیب دیده‌ام و مشکلاتی که به خاطر تو برایم پیش آمده است.

هوش مصنوعی: بر توست که در روز قیامت با تدبیر و حساب، جزای اعمالت را دریافت کنی، نه بر ما.

هوش مصنوعی: ای بخت بد، تو که همچون چرخ روزگار به ما سختی می‌زنی و بر ما ظلم می‌کنی، وای بر تو!

هوش مصنوعی: اگر تو انصاف را رعایت می‌کردی، پس چرا در آفرینش برخی افراد به ظلم دچار شدند؟ اگر آفرینش تو بر اساس برابری بوده، پس چرا برخی افراد دانا و برخی نادان هستند؟

هوش مصنوعی: اگر تو در سلامت کامل بوده‌ای، این کار نادرست و ناسالم چه معنایی دارد؟ چرا گروهی محکوم و تحت امر و عده‌ای دیگر فرمانده و حاکم هستند؟

هوش مصنوعی: ای روزگار! تو که بدنام و بی‌فایده‌ای، چه بر تو بگذرد!

هوش مصنوعی: چرا گنجشکان باز را می‌آزارند؟ و به شیر بگو که چرا باید آهو را شکار کند؟

هوش مصنوعی: اگر بعد از این که زندگی را به کسی بخشیدی، مرگ چه معنی دارد؟ چرا انسان‌ها را به این دنیا می‌آوری و سپس آنها را می‌بری؟

هوش مصنوعی: ای روزگار، تو که ارزش و اعتبار خانه‌ای را با سبکی و بی‌پناهی‌ات از بین برده‌ای!

هوش مصنوعی: چرا زیبایانی را این‌گونه شعلور و پرحرارت کردی که با جذبه‌ی خود دل عاشقان جهان را سوزاندی؟

هوش مصنوعی: چرا از عشق به راحتی زبان به گویش باز کردی؟ این قدر راز را نگو، که در دل او خاطرات را جمع کرده‌ای.

هوش مصنوعی: ای روزگار، تو که پُر از تلخی و ناکامی هستی، چقدر ناملایمی!