هوش مصنوعی: در انتهای خیابان، ویرانه‌ای در شهر تهران نمایان بود.

هوش مصنوعی: مه در حال پخش شدن است و از روزنه‌های شاخ‌های بید، به نظر می‌رسد که فرشی از مه در حال ظهور است؛ حتی اگر اندکی لرزش در هوا باشد.

هوش مصنوعی: ساعت دوازده شب است و نیمه شب فرا رسیده. دیگر صدای جغد هم نمی‌آید و تنها فریاد فراق و افسوس باقی مانده است.

هوش مصنوعی: شاعری بیست‌ساله با ظاهری لاغر و اندوهگین، در جستجوی جایگاهی مناسب و آرامش خاطر است. او با افکار غم‌گینش در دنیایی سرگردان به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: کفش به پا داشتم و می‌دیدم که میخ آن گاهی به پا می‌خورد و باعث می‌شد که پا در کفش جابه‌جا شود.

هوش مصنوعی: دل او به اندازه‌ای خسته و غمگین است که مانند پیراهنی برای شهید، تنها یک عبای کهنه بر دوش دارد، و گدا مثل او کفن پوشیده است.

هوش مصنوعی: شب بعد از مدتی گرسنگی، تنها یک نیمه نان خورده، به آرامی در پس کوچه‌ها می‌رود.

هوش مصنوعی: آن شخص در حالی که در درد و رنج است، انگشتش را در دهانش می‌مکد و از حسرت دارویی که می‌تواند حالم را خوب کند، به شدت ناراحت است.

هوش مصنوعی: ناگهان سکوت شب را شکست و مانند پرده‌ای که پاره می‌شود، به خاطر غم و اندوهش به شدت گریه کرد.

هوش مصنوعی: او بر روی زمین دراز کشیده و عبا را بر سرش انداخته است. سنگی زیر سرش گذاشته تا به عنوان بالش استفاده کند.

هوش مصنوعی: علی‌رغم اینکه به خاطر عشق به میهنش در این مکان خراب ساکن شده است، اما هنوز در ویرانه‌های وطن خود زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: به او نگاه کن که دیوارها و اطرافش همیشه صدای ناله او را از شب تا صبح می‌شنیدند. این ناله از کیست ای خدا؟

هوش مصنوعی: اگر در خاک وطن بخواهم شب را تا سحر بگذرانم، وقتی که وطنم را از دست داده‌ام، چه کار باید بکنم؟