هوش مصنوعی: به نظر دانشمندان غرب، از جمله داروین، باید ایده‌ای نو و تازه ارائه داد.

هوش مصنوعی: زمانه به طور موقت حالتی خوش و مثبت داشت، اما ناگهان این وضعیت تغییر کرد و به آدمی نامناسب تبدیل شد.

هوش مصنوعی: اگر انسانیت به چنین بی‌اهمیتی است، دریغ از انسانی که من از آن شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: ای کاش مثل اجدادم می‌توانستم میمون باشم و در آرامش در جنگلی زندگی کنم.

هوش مصنوعی: مرا خلق کردند، اما هدف از خلق من چیست؟ چرا به این شکل و ویژگی‌ها آفریده‌ام؟

هوش مصنوعی: اگر من یک مگس بودم در آسمان؟ یا اگر من یک الاغ بودم در چراگاه؟

هوش مصنوعی: آیا من در نظر تو فقط یک موجود بی‌ارزش و ضعیف هستم، مثل موری که زیر پا رفته یا کرمی که هیچ توان و زندگی‌ای ندارد؟

هوش مصنوعی: اگر دندان کُند و بی‌فایده‌ای داشتم، آیا مانند گرگی سرگردان و متزلزل بودم؟

هوش مصنوعی: آیا بهتر از این نیست که من انسان شدم و به این ترتیب، بدترین نوع موجود زنده شدم و در عذاب و رنج قرار گرفتم؟

هوش مصنوعی: ای پرنده‌ای که در لانه‌ات آرام نشسته‌ای، چه خوشحالی! ولی تو باید بدانی که نه فقط مرغی، بلکه انسان هم نیستی.

هوش مصنوعی: ای گراز، به سرنوشت خود افتخار کن که انسان نشدی و گراز شدی.

هوش مصنوعی: تو ای بدترین نوع انسان، از حیوانات درنده هم درندگی بیشتری داری.

هوش مصنوعی: شما نه شبیه به روباه هستید، اما در ترفندها و حیله‌گری از او به مراتب بیشتر و مکارتر هستید.

هوش مصنوعی: تو به دیگران می‌گویی که بر خود مسلطی، اما در حقیقت مانند عقربی هستی که خود را نیش می‌زند.

هوش مصنوعی: ای قوم! من از جنس شما نیستم. بدنی دارم با دو پا، اما در حقیقت دو پا نیستم.

هوش مصنوعی: من نه بیشتر از شما هستم و نه کمتر، زیرا من هم مانند شما انسانم.

هوش مصنوعی: اما چون شما انسان‌های پست و دون و ناپاک هستید، خداوند مرا خلق نکرده است.

هوش مصنوعی: هراکلیت از رفتارهای ناپسند و آسیب‌های مردم خسته شده بود. او به این نتیجه رسید که انسان‌ها به نوعی مانند سگ‌ها هستند.

هوش مصنوعی: من فردی هستم که در میان انسان‌های خائن و فاسد، مانند سگی بیگانه به نظر می‌رسم.

هوش مصنوعی: اگر سگی غریبه را ببیند، پارس می‌کند؛ من هم این گروه بی‌مقدار را نادیده نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: حالم اکنون مانند این داستان است که افرادی به من حمله می‌کنند و آواز می‌زنند.

هوش مصنوعی: افرادی که اکنون به من حمله می‌کنند، مانند سگی هستند که فقط به خاطر ظاهر من، پارس می‌کنند.

هوش مصنوعی: چه فرقی می‌کند اگر دشمنان مرا بد نام کنند؟ اما چرا دوستانم باید از پشت به من خنجر بزنند؟

هوش مصنوعی: دوستان به جای اینکه به من وفادار باشند، سعی می‌کنند مثل دشمنان دنیا رفتار کنند و به من آسیب بزنند.

هوش مصنوعی: اگر این دشمنی به خاطر حسادت است، به دوستی‌مان قسم که کار بدی انجام می‌دهند.

هوش مصنوعی: من این نوع رفتار خود را خیلی ناخوشایند می‌دانم و به خاطر همین، رنج‌های زیادی را تحمل کرده‌ام که باعث ناراحتی‌ام شده است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه من ذاتی قدرتمند دارم، اما به خاطر وضعیت کنونی‌ام، نمی‌توانم به خوبی بر کاستی‌های زمانه غلبه کنم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به ذوق و سلیقه‌ام برسد را به کار می‌برم، حتی اگر تنها یک توصیف از آن وجود داشته باشد، می‌تواند به صورت بی‌نهایتی از آن سخن گفته شود.

هوش مصنوعی: اما به خاطر سرزنش آدمیان، تنها همین موجود بی‌دست و پا باقی مانده است.

هوش مصنوعی: اگر تلاش کنی و کار زیادی انجام دهی، نتیجه‌اش این نیست که به هدف برسی؛ گاه ممکن است به سختی به یکی از هزاران موفقیت دست پیدا کنی.

هوش مصنوعی: من در تلاش نیستم که حتی یک کلمه بد درباره او بگویم، زیرا در این سخن گفتن، نقصی وجود دارد.

هوش مصنوعی: بر اساس شرایط و اوضاع، من انسان‌ها را به این نام می‌خوانم و در عین حال آن را ناپسند می‌دانم.

هوش مصنوعی: ناسزا گفتن به دیگران شایسته نیست، زیرا خود ناسزاگویان نیز مستحق شایستگی نیستند.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی ابراز نارضایتی از وضعیت موجود است. گویا گوینده به دنیای حیوانات و رفتار آنها اشاره دارد و احساس می‌کند که نمی‌تواند به اندازه کافی به نقص‌ها و ایرادات انسان‌ها انتقاد کند. او در واقع با تأسف به ضعف‌ها و بدی‌های انسانی پی می‌برد و از این بابت احساس ناامیدی می‌کند.

هوش مصنوعی: تمام توهین‌ها به انسان کم است، زیرا خود انسان بزرگ‌ترین توهین است!

هوش مصنوعی: اگر عشق به انسانیت واقعی باشد، هرگونه بی‌احترامی و توهینی که به وجود بیاید، به مراتب بدتر است.