هوش مصنوعی: روزی شنیدم که نویسنده‌ای در گذشته وجود داشت که دارای اندیشه‌ای پاک و حکمت بود.

هوش مصنوعی: شاه عصر تصمیم گرفت تا از یکی از اشعار معروف انتخاب کند و با نوشتن آن، رسوایی را برملا کند.

هوش مصنوعی: آن نامه‌ای که در دست داشت، به قدری شهرت پیدا کرد که به دل شاه نفوذ کرد و او را تحت تأثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: او دستور داد که آن نامه‌ها بسوزند و دهان نویسنده را بسته کردند.

هوش مصنوعی: بسیاری از نامه‌ها را به پادشاه سوزاندند و به او آسیب رساندند. در مقابل، او با خشم واکنش نشان داد و تلاش کردند تا او را آرام کنند.

هوش مصنوعی: در آن لحظه، ناگهان طوفانی شدید بر دامن شاه وزید و تکه‌ای آتش به او داد.

هوش مصنوعی: سلطان به دلیل مشکلات و مصیبت‌هایی که با آن روبه‌رو شده است، در تلاش است تا راهی برای ادامه زندگی پیدا کند، اما در این میان یکی از مشکلات همچنان او را گرفتار کرده و مانع از پیشرفت او شده است.

هوش مصنوعی: آن پادشاه را با میخی به تخت دوختند و نگاهش داشتند تا زمانی که تخت به آتش درآمد.

هوش مصنوعی: تمامی وسایل و زینت‌های شاه و کاخ او در آتش سوخت و شدت آتش افزایش یافت.

هوش مصنوعی: در عرض ده ثانیه، آن بنا به کلی در آتش افتاد، مانند سلطانی که به دام افتاده است.

هوش مصنوعی: هر کس باید به فکر خودش باشد و به کارهای خود برسد، چون هیچ‌کس نمی‌تواند تماماً به فکر دیگران باشد.

هوش مصنوعی: هیچ کس در آن لحظه به خود نمی‌نازید و هیچ‌کس شاه را نشناخت.

هوش مصنوعی: در روزهای دشوار و تاریک برای مردم، همه انواع افکار منفی وجود داشت جز اینکه به شاه فکر کنند.

هوش مصنوعی: آتش به شدت شعله‌ور شده است و به نمایندگی از سوی شاه، به نویسنده‌ای که در اشتباه بوده، اینطور عذرخواهی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه نامه‌ها و احساسات تو را با شوق و هیجان به آتش می‌کشم، اما برای جبران این احساسات، کافی است که خودم در دل این آتش بسوزم.

هوش مصنوعی: اگر من دوخته‌ام لبانت را، اکنون جان خود را به میخ می‌زنم!

هوش مصنوعی: نویسنده بر هر کسی که به او حسرت بخورد، اگر آن شخص در مقام و عظمت باشد، دلش را می‌سوزاند و عذاب می‌دهد.