هوش مصنوعی: من مثل یک غنچه‌ای که شکفته شده‌ام، دچار درد و رنج هستم. اگر همچون گلی زیبا باشم، برای کسانی که قدرم را نمی‌دانند، فقط گرد و خاکی بیش نیستم.

هوش مصنوعی: مفتی شهر در مورد ناپاکی من فتوایی صادر کرده است و من نمی‌دانم چرا به حریم پاک دین توهین می‌کنم.

هوش مصنوعی: خدای را شکر که مرا دچار این نازیبایی نکرد که در نظر دیگران ناپاک جلوه کنم.

هوش مصنوعی: اگر در آینه‌ای کثیف و ناپاک به چهره‌ات نگاه کنی، نقص و عیبی در چهره‌ات وجود ندارد؛ این قضاوت نادرست به دلیل کیفیت آینه است، نه به خاطر نقص در خودت.

هوش مصنوعی: من همیشه نظرات عاقلانه‌ام را بی‌پروا بیان می‌کنم و هیچ نگرانی از این موضوع ندارم.

هوش مصنوعی: من که به این واقعیت اعتراف می‌کنم که هیچ دنیای دیگری جز این وجود ندارد، نمی‌دانم چه کار باید بکنم؛ زیرا درک و فهم من به همین شکل شکل‌ گرفته است.

هوش مصنوعی: داستان آفرینش آدم و حوا واقعیت ندارد و به نظر من، داستانی خیالی است. من به نسل میمون‌ها تعلق دارم و تنها ریشه‌ام از خاک است.

هوش مصنوعی: ای کاش مثل پدرانم بی‌پوشش در دل جنگل زندگی می‌کردم، نه اینکه نگران خانه و لباس خود باشم.

هوش مصنوعی: من فقط یک دانه بی‌ارزش هستم که در دل زمین می‌روم تا روزی رشد کنم و به تاکی تبدیل شوم.

هوش مصنوعی: عزیزم، هیچ‌کس نمی‌تواند از پاکی من آگاه شود، اما تو به‌خوبی می‌دانی که من در عشق تو چقدر بی‌پروا هستم.

هوش مصنوعی: آتش عشقت قلبم را سوزانده و در این میان، تنها امیدوارم که محبت تو بر دلم باثبات شود، مثل قمر در آسمان.

هوش مصنوعی: عشق و محبت تو برای من چه نیازی دارد، در حالی که از همان ابتدا عشق تو در دل من حک شده و از آن جدا نیست.

هوش مصنوعی: پس از مرگ من، تصور نکن که فراموشم می‌کنی. هر روز باد، خاک قدم‌های من را می‌پراکند.