هوش مصنوعی: تو همچنان که خورشید بر زیبایی‌ات شرم دارد و لب‌هایت، زندگی را به ارمغان می‌آورند.

هوش مصنوعی: عاشقان در شب‌های تار، با خیال چهره تو، چشمانشان روشن و دلشان شاداب می‌شود.

هوش مصنوعی: زیبایی و لطف تو به قدری است که گلبرگ گل و لاله نسبت به آن شرمنده و خجل هستند.

هوش مصنوعی: بر اثر آرزوی قامت تو، درخت زیبا و خوش‌قد و قامت در حال خشک شدن است و همچنان در گلی گم شده است.

هوش مصنوعی: لب‌های تو همچون آب حیات به دام افتاده‌اند و دلبرانه، لباس تو همچون غلامی برای شمع زیبایی‌ات خدمت می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر کمند گیسویت، جان عاشقان را آزار نده.

هوش مصنوعی: هنوز کمی از جانم باقی مانده بود که ناگهان تو به آن رسیدی.

هوش مصنوعی: آه، اگر یاد تو به سمت ما حتی برای یک لحظه هم تأخیر کند، چه عذاب بزرگی خواهد بود.

هوش مصنوعی: تلاقی جالبی است: عراقی و وصال! زیرا کسی که در آشفتگی است، نمی‌تواند مقصدش را بیابد.