هوش مصنوعی: ای ساقی، می بیاور که خورشید غروب کرده و شب تار یک‌باره چهره‌اش را پوشانده است.

هوش مصنوعی: به آنچه که روز به پایان می‌رسد نگاه نکن، تو نیکو بیاور که از آسمان صدها خورشید خواهد درخشید.

هوش مصنوعی: هرچند که زندگی‌ام به خوبی پیش نمی‌رود و خراب است، ناراحت نیستم؛ زیرا زندگی خوشی که در زمان جوانی و لذت‌های آن دوران وجود دارد، برایم ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: دوستانم حالت خوبی دارند و سرحالند، اما من در وضعیت خوبی نیستم و بخت من خوابیده است. مرا با بوی خوش شراب بیدار کن تا از این خواب غفلت خارج شوم.

هوش مصنوعی: سر قنینه را باز کن، زیرا من در قید و بند گرفتار مانده‌ام و تنها شراب می‌تواند مرا از این قید نجات دهد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم چنان به خواب بروم که از فرط مستی حتی صدای صور هم نتواند مرا از خواب بیدار کند.

هوش مصنوعی: مرا چنان به مستی بکش که دیگر هیچ نشانی از خودم نداشته باشم و از شدت شوق و رضایت، همه چیز را به هم بریزم.

هوش مصنوعی: وقتی او وجود داشت، نه جهانی باقی ماند و نه خودم، و فقط صدایی را از خودم می‌شنوم که می‌پرسد مالکیت برای کیست؟

هوش مصنوعی: ای ساقی، امیدم را به انتظار چیزی که به من آرامش دهد، نگذار. هر چه درد و سختی که داشته‌ام، فقط لطفاً یک جرعه‌ای برایم بیاور.

هوش مصنوعی: مرا چنان در خود غرق کن که فراموش کنم کیستم و فقط لحظه‌ای خود را در میخانه رها کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از ترفندهای زندگی رهایی یابم و از این دنیا با رنگ‌های گوناگون، به دور شوم و به جای آن، حقیقت را در دستان خود بگیرم.

هوش مصنوعی: من چون قلاشی بر فراز عالم هشتم می‌ایستم و با شجاعت و جسارت از خودم بر می‌سائیدم.

هوش مصنوعی: در شرایط دشوار و تاریکی زندگی چه چیز از من باقی مانده است؟ تا کی باید مانند کرم درون پیله دور خود بپیچم و محصور باشم؟

هوش مصنوعی: همیشه مانند شبنم در برابر آفتاب قرار داشتم، به امید اینکه در این زمان بتوانم به قدرت و روشنی خورشید دست یابم.

هوش مصنوعی: زمانی که آفتاب در آینه تابیده می‌شود، آینه به وضوح می‌گوید که من تمام نور و روشنی را در خود دارم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم درهای دلم را به سوی یک حالت روحانی باز کنم تا نور پنهان حقیقت، مانند آفتابی روشن، از روزنه‌ای به درون بیاید.

هوش مصنوعی: هرگاه که در برابر خورشید قرار بگیرم، همچون ذره‌ای کوچک در کنار آن، این موضوع را درک می‌کنم که اگر بگویم "من خورشیدم" می‌توانم معذور باشم.

هوش مصنوعی: وجود من همچون شمعی است که از تفرقه و جدایی شکل گرفته است، هرچند که اکنون مشخص و معین هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که تصویر آفتاب در آینه منعکس می‌شود، در همان لحظه باید از آن بپرسی، اما آن نمی‌گوید که من آهن هستم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا دانه‌های مرغان آسمانی را بیاور و در برابر پرندهٔ بلندپرواز من، دانه‌ای بریز تا او هم پرواز کند.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم از محدودیت‌های دنیای مادی رها شوم و مانند سیمرغ، با بال و پر خود از آشیانه‌ام پرواز کنم و از همه چیز جدا شوم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم این قفس را رها کنم، چون بال و پر من در آن شکسته است. آن طرف عالم، برای من بالی وجود دارد که می‌توانم پرواز کنم.

هوش مصنوعی: در باغی که در آن بی‌خبری حاکم است، خود را نمایان می‌کنم و از خانه‌ای که هفت در دارد، جانم را بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: من پرنده‌ای از عرش آسمانم که پروازم شایسته‌ی رسیدن به بالاترین مقام‌ها و بلندترین قله‌هاست.

هوش مصنوعی: چه اهمیت دارد که عرش (آسمان) یا ثریا (ستاره‌ها) را در نظر بگیریم، زیرا همه آنها در برابر تابش نور بخشش و آگاهی من مانند ذره‌ای کوچک هستند.

هوش مصنوعی: من از ذره‌ای آگاهی دارم، نه از خودم و نه از آفتاب. اگر در دریاچه عمیق خودی غوطه‌ور شوم، به حالت بی‌خودی می‌رسم.

هوش مصنوعی: اگر آن نفس من را بشنوی، بدان که آن نفس متعلق به من نیست و متعلق به او (خدا) است. بنابراین، به هیچ چیزی از دنیا نمی‌نگرم و توجهی نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: ای کسی که از حال پریشان دل‌ها بی‌خبری، دست کم نگاهی به دور و بر خود بینداز و به محفل شراب‌نوشان سری بزن.

هوش مصنوعی: کسانی که در میدان عشق از رقابت کنار رفته‌اند، نگاه کن که در زمان عمل و در کار چه تحرک و انرژی‌ای از خود نشان داده‌اند.

هوش مصنوعی: من مانند یک توپ که در میانه بازی و درون قوس چوبی قرار دارد، در این موقعیت گرفتار شدم، اما دیگران توپ مرا از این قوس بیرون برده‌اند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که فردی به امید و آرزوهایی که در دل دارد، اشاره می‌کند. او می‌گوید که با اشک و عشق، این امید را پرورش داده است. اکنون که به آن نگاه می‌کند، می‌بیند که آن امید بسیار زیاد و متنوع رشد کرده است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنی است که وقتی که انسان در مسیر جستجوی عشق و حقیقت قدم می‌گذارد، بسیار سزاوار تحسین و ستایش است، زیرا از قلب محبوب و معشوق، پیام‌های خوبی را شنیده و احساساتی عمیق را تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: هر لحظه که به چهرهٔ محبوب نگریسته‌اند، دلشان تصاویر زیبای او را از قبل پاک کرده است.

هوش مصنوعی: انسان‌ها در انجام کارهایشان به حد و اندازه‌ی خود عمل می‌کنند و کارهایی که برخی انجام داده‌اند فراتر از توانایی بشری است. آیا جز این است که این اعمال ناشی از ذات انسانی آن‌هاست؟

هوش مصنوعی: در حالی که کسی جمله «من حقیقت هستم» را می‌گوید، باید بدانیم که در آن لحظه از خود بی‌خود شده و در واقع خود واقعی‌اش را گم کرده است.

هوش مصنوعی: در محله‌ای که مردم در حال دیوانگی هستند، اکنون کسی پا به آنجا نگذاشته است، چرا که همه کسانی که از ما دور شده‌اند، به نوعی به خودشان مستی و جنون بخشیده‌اند.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که جام شراب را بر زمین نهاده‌اند، جرعه‌ای از آن را به دیگران بخشیده‌اند.

هوش مصنوعی: یکی از جرعه‌های خوشبو و زیبا به اندازه یک مشت خاک ارزش ندارد، که هزار بار از گلزار بهتر است.

هوش مصنوعی: این لطف را ببین که بدون هیچ نفع شخصی، این زمین تیره و تار را از درد و رنج، پر از نور کرده‌اند.

هوش مصنوعی: به این شگفتی‌ها نگاه کن که در تمام جهان، تنها از خاک و آب، انبوهی از اسرار پنهان ساخته‌اند.

هوش مصنوعی: در آغاز صبح، نسیم خنکی که بوی عطر و شادابی دارد، به‌گونه‌ای وزیده که تمام خواب‌آلودگان را بیدار کرده است.

هوش مصنوعی: هزاران عاشق دیوانه تنها با یک نگاه از زیبایی‌های تو به دیدار آمده‌اند.

هوش مصنوعی: در این کارگاه آفریدن، تصویری از خویش را به نمایش گذاشته‌اند.

هوش مصنوعی: در دل دریا، عشق همچون صدفی قرار دارد که هر کسی در تلاش است تا جواهرات آن را بشناسد و به دست آورد. اما هیچ‌کس توانایی شکستن صدف و دستیابی به جواهرات اش را ندارد.

هوش مصنوعی: ابر رحمت، هزاران قطرهٔ باران را همچون دریای بی‌پایان بر همه‌جا می‌پاشد و همه چیز را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: ناگهان در آن فضا، یک موج ایجاد شد که باعث شد هم محیط و هم هر قطره‌ای در آن غرق شود و همچنین وجود و مکان نیز تحت تأثیر قرار گیرد.

هوش مصنوعی: هیچ نشانی از وجود در فضای قدم نیست؛ مثل اینکه در دریا نمی‌توان نشانی از یک قطره پیدا کرد.

هوش مصنوعی: در آن مکان نه نامی وجود دارد و نه نشانه‌ای، و نه خبری از توحید؛ در آنجا حقیقت به‌طور واضح و بدون هیچ شریکی نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: او نمایان کرد زیبایی و شکوه خود را از زمانی که آغاز وجود داشته، به دلیل اینکه او تنها و یگانه است و هیچ چیز دیگری غیر از او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: همه چیز در یک وحدت قرار داشت و خبری از دوگانگی نبود؛ نه آسمان بلند، نه زمین پست، نه علامتی و نه توضیحی.

هوش مصنوعی: این تنها یک ذره از اقیانوس بی‌پایان توحید است و حقیقت واقعی توحید هرگز به‌طور کامل قابل درک نیست.

هوش مصنوعی: درست است که خداوند یگانه و بی‌زمان است و نمی‌توان او را در یک بحث یا گفتار به طور کامل معرفی کرد. به همین دلیل، سعی می‌کنم در دل خود، مفاهیم و نشانه‌های این یگانگی را روشن سازم.

هوش مصنوعی: عظمت و جلال او فراتر از هر نوع توصیف و گفت‌وگو است؛ صفاتی که در مورد او وجود دارد همیشه پایدار و ثابت هستند.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند از زیبایی و کمال او غافل بماند و دیدن آن جمال فراتر از توانایی‌های بشری است.

هوش مصنوعی: اگر سایه‌ای از زیبایی و جلوه‌اش نباشی، تمام جهان به نظر کم‌ارزش و بی‌اهمیت می‌رسد در برابر عظمت و بزرگی او.

هوش مصنوعی: اگر نور زیبایی‌اش را نمی‌پوشاند، عظمت جهان به واسطه آن نور، همه چیز را می‌سوزاند و از درخشش زیبایی‌اش، هر چیزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: از برکت دوری او، قهرش را به فراموشی سپرده‌ام و از شدت محبتش، راهی برای رسیدن به او فراهم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هر لحظه هزاران عاشق بیچاره جانشان را در آرزوی زیبایی بی‌نظیر او فدای می‌کنند.

هوش مصنوعی: نسیم گلستان به لطف او به زندگی بازگشته و با بوی نسیم شمال جان گرفته است.

هوش مصنوعی: ای کسی که از عطر و صفای گلزار بی‌خبری، آخر در سحرگاه با دل شکسته به یاد او و کوی او ناله کن.

هوش مصنوعی: ای بی‌نیاز، من به درگاه تو آمده‌ام و به تو نیاز و خواسته‌ام را آورده‌ام.

هوش مصنوعی: من با امید به درگاه مهربانیت افتاده‌ام و انتظار دارم که از درت ناامید برنگردم.

هوش مصنوعی: دل من از توست، به خاطر تو به کنار کوی تو آمده‌ام، زیرا تو در دل من هستی و تو می‌دانی تمام رازها را.

هوش مصنوعی: اگر نگاهی به دل سوزان و آسیب‌دیده‌ام بیندازی، می‌توانی آن را از عذاب دوری و جدایی نجات دهی.

هوش مصنوعی: از تنظیم و بهبود حال دلم ناتوان شده‌ام؛ از محبت خودت، حال دلم را خوب کن.

هوش مصنوعی: ای عزیز، او را به خاطر حجابش خوار مدار، چرا که تو از ابتدا او را با محبت و ناز پرورش داده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی دوستانت به خاطر من به در خانه‌ات می‌آیند، ای دوست، در را به روی کسی که فقط به خاطر من آمده، باز نکن.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار، بر این عراقی بیچاره مهربانی کن و با لطف و روزی خود دل غمگین او را شاد کن، ای رحم کننده.