عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بی روی تو، ای دوست، به جان در خطرم</p></div>
<div class="m2"><p>در من نظری کن، که ز هر بد بترم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جانا، تو بیک بارگی از من بمبر</p></div>
<div class="m2"><p>کز لطف تو من امید هرگز نبرم</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۹۲

رباعی شمارهٔ ۹۹

بی روی تو ای دوست به جان در خطرم
در من نظری کن که ز هر بد بترم
جانا تو بیک بارگی از من بمبر
کز لطف تو من امید هرگز نبرم

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به شدت وابستگی و احساس خطر خود را از دوری دوست بیان می‌کند. او از دوست می‌خواهد که به او نظر کند، زیرا در غیاب او، در معرض هر گونه بدی قرار دارد. شاعر احساس ناامیدی خود را از دست دادن محبت دوست ابراز می‌کند و می‌خواهد که او هرگز از او دور نشود.

رباعی شمارهٔ ۹۷

رباعی شمارهٔ ۹۸

هوش مصنوعی: بدون حضور تو، ای دوست، جانم در خطر است. لطفاً نگاهی به من بینداز که من از هر بدی بدترم.

بی روی تو، ای دوست، به جان در خطرم

در من نظری کن، که ز هر بد بترم

هوش مصنوعی: عزیزم، خواهش می‌کنم یک‌دفعه‌ای از من دور نشو، زیرا من هیچ‌گاه از محبت تو ناامید نمی‌شوم.

جانا، تو بیک بارگی از من بمبر

کز لطف تو من امید هرگز نبرم

رباعی شمارهٔ ۹۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده