عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بادهٔ عشق شد مگر گوهر ما؟</p></div>
<div class="m2"><p>آمد به فغان ز دست ما ساغر ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بسکه همی خوریم می را بر می</p></div>
<div class="m2"><p>ما درسر می شدیم و می در سر ما</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۱

رباعی شمارهٔ ۱۰

از باده عشق شد مگر گوهر ما
آمد به فغان ز دست ما ساغر ما
از بسکه همی خوریم می را بر می
ما درسر می شدیم و می در سر ما

هوش مصنوعی: این ابیات به عشق و حال و هوای ناشی از آن اشاره دارند. شاعر بیان می‌کند که به خاطر عشق، وجود او مانند گوهر شده و به خاطر نوشیدن مکرر شراب، اوضاع از دست رفته است. او و دوستانش به شدت تحت تأثیر می‌باشند و مستی در وجودشان جاری است.

رباعی شمارهٔ ۸

رباعی شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: آیا عشق ما را به جواهر تبدیل کرده است؟ ساغر ما از دست ما به فریاد درآمد.

از بادهٔ عشق شد مگر گوهر ما؟

آمد به فغان ز دست ما ساغر ما

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه به اندازه‌ی زیاد شراب می‌نوشیم، گویی شراب در ذهن ما پر شده و تاثیرش بر ما نمایان شده است.

از بسکه همی خوریم می را بر می

ما درسر می شدیم و می در سر ما

رباعی شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده