عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل، قلم نقش معما می‌باش</p></div>
<div class="m2"><p>فراش سراپردهٔ سودا می‌باش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مانندهٔ پرگار به گرد سر خویش</p></div>
<div class="m2"><p>می‌گرد و به طبع پای بر جا می‌باش</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۹۱

رباعی شمارهٔ ۸۸

ای دل قلم نقش معما می باش
فراش سراپرده سودا می باش
ماننده پرگار به گرد سر خویش
می گرد و به طبع پای بر جا می باش

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات و افکار درونی اشاره دارد. شاعر از دل می‌خواهد که مانند قلم به تصویر کشیدن رازها و معماها بپردازد و همچنان که یک پرگار به دور خود می‌چرخد، بر روی افکار و احساسات ثابت و پایدار بماند. به نوعی، نویسنده از دل می‌خواهد که درگیر وسواس‌های ذهنی نشود و به آرامی زندگی کند.

رباعی شمارهٔ ۸۶

رباعی شمارهٔ ۸۷

هوش مصنوعی: ای دل، تو خود نقشی از معما هستی و مانند خدمتکارانی مشغول به خدمت‌گزاری در خیمه‌های عشق و آرزوهایی که در قلب ما وجود دارد، باش.

ای دل، قلم نقش معما می‌باش

فراش سراپردهٔ سودا می‌باش

هوش مصنوعی: انسان مانند یک پرگار است که دور خود می‌چرخد و در عین حال، اصل و بنیاد خود را ثابت نگه‌داشته است.

مانندهٔ پرگار به گرد سر خویش

می‌گرد و به طبع پای بر جا می‌باش

رباعی شمارهٔ ۸۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده