عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>این عمر، که برده‌ای تو بی‌یار بسر</p></div>
<div class="m2"><p>ناکرده دمی بر در دلدار گذر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جانا، بنشین و ماتم خود می‌دار</p></div>
<div class="m2"><p>کان رفت که آید ز تو کاری دیگر</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۹۰

رباعی شمارهٔ ۷۹

این عمر که برده ای تو بی یار بسر
ناکرده دمی بر در دلدار گذر
جانا بنشین و ماتم خود می دار
کان رفت که آید ز تو کاری دیگر

هوش مصنوعی: این شعر به احساس تنهایی و فقدان یار اشاره دارد. شاعر از محبوبش می‌خواهد که در کنار او بنشیند و به غم و حسرت خود بپردازد، زیرا زمانی که یار در کنار او نبوده است، نتوانسته از زندگی و عشق بهره‌برداری کند. شاعر به یادآوری می‌پردازد که گذشته گذشته و اکنون باید به فکر آینده و کارهای جدید باشد.

رباعی شمارهٔ ۷۷

رباعی شمارهٔ ۷۸

هوش مصنوعی: این زندگی‌ که تو به تنهایی سپری کرده‌ای، حتی یک لحظه هم برای دیدار معشوقت از دست نرفته است.

این عمر، که برده‌ای تو بی‌یار بسر

ناکرده دمی بر در دلدار گذر

هوش مصنوعی: عزیزم، بنشین و غمگینی خود را کنار بگذار، چرا که آنچه گذشته به پایان رسیده و اکنون نمی‌توانی از آن چهره‌ای دیگر بسازی.

جانا، بنشین و ماتم خود می‌دار

کان رفت که آید ز تو کاری دیگر

رباعی شمارهٔ ۷۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده