عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عالم ز لباس شادیم عریان دید</p></div>
<div class="m2"><p>با دیدهٔ گریان و دل بریان دید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر شام، که بگذشت مرا غمگین یافت</p></div>
<div class="m2"><p>هر صبح، که خندید مرا گریان دید</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۶

رباعی شمارهٔ ۷۸

عالم ز لباس شادیم عریان دید
با دیده گریان و دل بریان دید
هر شام که بگذشت مرا غمگین یافت
هر صبح که خندید مرا گریان دید

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که در حالی که ظاهری شاد دارد و لباس شاد به تن کرده، در درون خود احساس عریانی و خالی بودن می‌کند. او با چشمانی پر از اشک و دلی شکسته توصیف می‌شود. هر شب که می‌گذرد، او را غمگین می‌یابد و هر صبح که احساس شادی می‌کند، در واقع در درونش درد و اندوهی وجود دارد.

رباعی شمارهٔ ۷۶

رباعی شمارهٔ ۷۷

هوش مصنوعی: زبان شاد و رنگارنگ انسان‌ها را دیدم که در حقیقت برهنه و بی‌پناه هستند. چشمانی گریان و دلی آزرده و دردمند از این وضعیت را تجربه کردم.

عالم ز لباس شادیم عریان دید

با دیدهٔ گریان و دل بریان دید

هوش مصنوعی: هر شب که می‌گذرد، مرا غمگین می‌یابد و هر صبح که می‌رسد، مرا در حال اشک ریختن می‌بیند.

هر شام، که بگذشت مرا غمگین یافت

هر صبح، که خندید مرا گریان دید

رباعی شمارهٔ ۷۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده