عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یاری که نکو بخشد و بد بخشاید</p></div>
<div class="m2"><p>گر ناز کند و گر نوازد شاید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روی تو نکوست، من بدانم خوشدل</p></div>
<div class="m2"><p>کز روی نکو به جز نکویی ناید</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۹

رباعی شمارهٔ ۷۷

یاری که نکو بخشد و بد بخشاید
گر ناز کند و گر نوازد شاید
روی تو نکوست من بدانم خوشدل
کز روی نکو به جز نکویی ناید

هوش مصنوعی: این شعر درباره فردی است که به دیگران نیکی می‌کند و بدی را می‌بخشد. شاعر اشاره می‌کند که اگر این فرد به ناز و نوازش بپردازد، ممکن است دیگران را تحت تأثیر قرار دهد. همچنین، شاعر از زیبایی و نیکی چهره آن شخص صحبت می‌کند، و معتقد است که از چهره زیبا و نیکو، تنها نیکی و خوبی می‌تواند نشأت بگیرد.

رباعی شمارهٔ ۷۵

رباعی شمارهٔ ۷۶

هوش مصنوعی: دوستی که خوبی کند و بدی را ببخشد، چه با محبت رفتار کند و چه با بی‌اعتنایی، ممکن است ارزشمند باشد.

یاری که نکو بخشد و بد بخشاید

گر ناز کند و گر نوازد شاید

هوش مصنوعی: ظاهرت زیباست و من می‌دانم که این زیبایی باعث خوشحالی و رضایت من می‌شود. از این چهره زیبا جز خوبی و نیکی نمی‌توان انتظار داشت.

روی تو نکوست، من بدانم خوشدل

کز روی نکو به جز نکویی ناید

رباعی شمارهٔ ۷۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده