عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>حاشا! که دل از خاک درت دور شود</p></div>
<div class="m2"><p>یا جان ز سر کوی تو مهجور شود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این دیدهٔ تاریک من آخر روزی</p></div>
<div class="m2"><p>از خاک قدم‌های تو پر نور شود</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۹

رباعی شمارهٔ ۷۴

حاشا که دل از خاک درت دور شود
یا جان ز سر کوی تو مهجور شود
این دیده تاریک من آخر روزی
از خاک قدم های تو پر نور شود

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر عشق و وابستگی عمیق شاعر به معشوقش است. شاعر تأکید می‌کند که هرگز دلش از خاک درگاه معشوق دور نخواهد شد و عشقش به او همیشه پایدار خواهد ماند. همچنین امیدوار است که در نهایت، چشم‌هایش که اکنون تاریک و ناتوان‌اند، از نور قدم‌های معشوق روشن و پر نور شوند.

رباعی شمارهٔ ۷۲

رباعی شمارهٔ ۷۳

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانم دل را از خاک درگاه تو دور کنم یا جانم را از کوی تو بیگانه سازم.

حاشا! که دل از خاک درت دور شود

یا جان ز سر کوی تو مهجور شود

هوش مصنوعی: چشمان تاریک من روزی روشن خواهد شد و پر از نور قدم‌های تو خواهد شد.

این دیدهٔ تاریک من آخر روزی

از خاک قدم‌های تو پر نور شود

رباعی شمارهٔ ۷۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده