عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مازار کسی، کز تو گزیرش نبود</p></div>
<div class="m2"><p>جز بندگی تو در ضمیرش نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بخشای بر آن کسی، که هر شب تا روز</p></div>
<div class="m2"><p>جز آب دو دیده دستگیرش نبود</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۹

رباعی شمارهٔ ۷۲

مازار کسی کز تو گزیرش نبود
جز بندگی تو در ضمیرش نبود
بخشای بر آن کسی که هر شب تا روز
جز آب دو دیده دستگیرش نبود

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به بیان احساس عمیق وابستگی و بندگی خود نسبت به معشوق می‌پردازد. او می‌گوید که هیچ چاره‌ای جز بندگی معشوق در دلش نیست و همچنین از معشوق درخواست بخشش می‌کند، چرا که تنها چیزی که در زندگی‌اش دارد، اشک چشمش است که او را در سختی‌ها یاری کرده است.

رباعی شمارهٔ ۷۰

رباعی شمارهٔ ۷۱

هوش مصنوعی: کسی را سراغ ندارم که از تو فرار کند و در دلش غیر از بندگی تو چیزی نباشد.

مازار کسی، کز تو گزیرش نبود

جز بندگی تو در ضمیرش نبود

هوش مصنوعی: با دل و غم‌هایش تنها می‌ماند و هیچ چیز جز اشک‌هایش برای او همراهی نمی‌کند.

بخشای بر آن کسی، که هر شب تا روز

جز آب دو دیده دستگیرش نبود

رباعی شمارهٔ ۷۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده