گویند یکی از شاگردان جناب شمس تبریزی عارف بزرگ که علاقه شدیدی به وی داشت در زمان چله شمس پشت در حجره مقیم شده بود و از شدت علاقه بدون خورد و خوراک منتظر شمس بود زمانی که چله تمام شد و شمس از حجره خود بیرون آمد با بدن بیجان شاگرد روبرو شد که کاغذ یاد داشتی در دستش بود و در آن این رباعی را نوشته بود :

در کوی تو عاشقان پر آیند و روند
خون جگر از دیده گشایند و روند
من بر در تو مقیم مادام چو خاک
ورنه دگران چو باد آیند و روند