عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از روز وجودم شفقی بیش نماند</p></div>
<div class="m2"><p>وز گلشن جانم ورقی بیش نماند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از دفتر عمرم سبقی باقی نیست</p></div>
<div class="m2"><p>دریاب، که از من رمقی بیش نماند</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۷

رباعی شمارهٔ ۶۱

از روز وجودم شفقی بیش نماند
وز گلشن جانم ورقی بیش نماند
از دفتر عمرم سبقی باقی نیست
دریاب که از من رمقی بیش نماند

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از زوال عمر و کم شدن نیرو و نشاط خود سخن می‌گوید. او می‌گوید که دیگر چیزی از شفق (نور اولیه زندگی) و گلشن (شادی و زیبایی) در وجودش نمانده و از دفتر زندگی‌اش تنها وزنی (یا اثر) باقی نمانده است. در نهایت، از دیگران می‌خواهد که این را درک کنند که او دیگر رمق و توانی برای ادامه ندارد.

رباعی شمارهٔ ۵۹

رباعی شمارهٔ ۶۰

هوش مصنوعی: از زمان پیدایش من، دیگر چیزی از نور و روشنی باقی نمانده و در باغ زندگی‌ام، دیگر برگی وجود ندارد.

از روز وجودم شفقی بیش نماند

وز گلشن جانم ورقی بیش نماند

هوش مصنوعی: از زمان عمر من چیزی باقی نمانده است، به کمکم بیا، چون دیگر توان و رمقی در من باقی نمانده است.

از دفتر عمرم سبقی باقی نیست

دریاب، که از من رمقی بیش نماند

رباعی شمارهٔ ۶۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها