عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر من روزی ز خدمتت گشتم فرد</p></div>
<div class="m2"><p>صد بار دلم از آن پشیمانی خورد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جانا، به یکی گناه از بنده مگرد</p></div>
<div class="m2"><p>من آدمیم، گنه نخست آدم کرد</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۶

رباعی شمارهٔ ۵۳

گر من روزی ز خدمتت گشتم فرد
صد بار دلم از آن پشیمانی خورد
جانا به یکی گناه از بنده مگرد
من آدمیم گنه نخست آدم کرد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس پشیمانی و ندامت خود صحبت می‌کند. او می‌گوید که اگر روزی از خدمت دوستش دور شود، بارها دلش از این تصمیم پشیمان می‌شود. او از دوستش می‌خواهد که به خاطر یک گناه او را نبخشد و بیان می‌کند که همه انسان‌ها خطا می‌کنند، همان‌طور که نخستین انسان، آدم، مرتکب گناه شد.

رباعی شمارهٔ ۵۱

رباعی شمارهٔ ۵۲

هوش مصنوعی: اگر روزی از خدمت تو دور شوم، بارها و بارها دل‌تنگی و پشیمانی را تجربه می‌کنم.

گر من روزی ز خدمتت گشتم فرد

صد بار دلم از آن پشیمانی خورد

هوش مصنوعی: ای دوست، به خاطر یک گناه از من ناراحت نشو، من هم انسان هستم و گناه کردن اولین خطای آدم بوده است.

جانا، به یکی گناه از بنده مگرد

من آدمیم، گنه نخست آدم کرد

رباعی شمارهٔ ۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده