عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عالم ز لباس شادیم عریان یافت</p></div>
<div class="m2"><p>با دیدهٔ پر خون و دل بریان یافت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر شام که بگذشت مرا غمگین دید</p></div>
<div class="m2"><p>هر صبح که خندید مرا گریان یافت</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۶

رباعی شمارهٔ ۴۷

عالم ز لباس شادیم عریان یافت
با دیده پر خون و دل بریان یافت
هر شام که بگذشت مرا غمگین دید
هر صبح که خندید مرا گریان یافت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر احساسات متضاد خود را بیان می‌کند. او بیان می‌کند که با وجود ظاهر شاد و لباسی زیبا، درونش دچار غم و ناراحتی است. هر شب که می‌گذرد، او را غمگین می‌یابد و هر صبح که به نظر می‌رسد خوشحال است، در واقع اشک‌ها بر چهره‌اش حکایت از غم عمیقش دارد. این تضاد بین ظاهر و باطن، نشان‌دهنده‌ی رنج و درد درونی شاعر است.

رباعی شمارهٔ ۴۵

رباعی شمارهٔ ۴۶

هوش مصنوعی: شخصی در اینجا به وضعیت انسان‌ها اشاره می‌کند که در ظاهر شاد و خوشحال به نظر می‌رسند، اما در باطن دچار غم و اندوه عمیقی هستند. این فرد با چشمانی اشکبار و دلی ناراحت، واقعیت تلخ زندگی را مشاهده می‌کند.

عالم ز لباس شادیم عریان یافت

با دیدهٔ پر خون و دل بریان یافت

هوش مصنوعی: هر شب که می‌گذشت، من را در حالتی غمگین می‌دید و هر صبح که به dawn می‌رسید، من را در حالتی گریان پیدا می‌کرد.

هر شام که بگذشت مرا غمگین دید

هر صبح که خندید مرا گریان یافت

رباعی شمارهٔ ۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده