هوش مصنوعی: اگر زلف محبوب یک بار از صورتش کنار برود، هزاران نفر عاشق از هر طرف به شدت ناله و آوازی بلند خواهند کرد.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی او دام بگذارد، دل از تمام وجودش جدایی می‌جوید و اگر موهایش به هم بریزد، جانش از شدت ترس فریاد برمی‌آورد.

هوش مصنوعی: وقتی که او پرده را کنار می‌زند، صحرا به رقص در می‌آید و زمانی که عشقش نمایان شود، خرد و اندیشه ناچار از جا بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر نسیم از موهای او بویی به قبرستان ببرد، از هر قبر دو صد بی‌دل به خاطر عطر یار برمی‌خیزند.

هوش مصنوعی: اگر نسیم زلف او یک‌باره به ترکستان برسد، هزاران عاشق از سرزمین‌های مختلف مانند سقسین و بلغار برمی‌خیزند.

هوش مصنوعی: اگر صدای دلنواز عشق او در دل بشنود، به طوری که به جانش نفوذ کند، از سر شوق به طرف او می‌رود و مانند آدمی آزادی‌خواه و پرشور به حرکت درمی‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که یاد او به ذهن می‌آید، مونس زندگی می‌شود و اندوه در جان مستقر می‌شود. هنگامی که اندوه او عمیق می‌شود، دل دچار غم و غصه می‌شود و در نهایت، دل به فکر و تدبیر می‌افتد.

هوش مصنوعی: ای دل، بدون عشق او در این دنیا قرار مگیر. از جان خود بر خیز و مانند دلیران به کارهای بیهوده نپرداز که از نتیجه کارهایت مأیوس شوی.

هوش مصنوعی: در این دریا خود را رها کن، مگر اینکه دری را پیدا کنی که از این دریا بی‌پایان، گوهرهای زیادی برخیزد.

هوش مصنوعی: اگر مشکلات زندگی تو را از پا درآورد، خوش به حال تو که بهتر است دیگران در برابر تو مانند خدمتکاری humble و فروتن باشند.

هوش مصنوعی: عشق مانع و حجاب توست، پس خودت را رها کن و در عشق بگذر که بدون عشق، این مانع تو را از مسیر به سختی عبور می‌دهد.

هوش مصنوعی: عراقی، هر صبح زود با دل سوخته‌ات یک آه از دل برآور که شاید روزی چشمان سرنوشتت بیدار شود.