هوش مصنوعی: بدون حضور تو، نمی‌توان جان را در میان نگه‌داشت و بدون یقین، نمی‌توان قدم بر گمان گذاشت.

هوش مصنوعی: برای بودن در کنار تو، جانم را باید فدای یک بوسه کنم و در وجودم جایی برای دیگری نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: من از تو یادگاری دارم که به خاطرش نیم‌جانی دارم، اما نمی‌توانم بر لبت بوسه‌ای بگذارم؛ چون برایم ارزشمندتر از آنی است که به آسانی به دست بیاید.

هوش مصنوعی: در این دنیا، نگاه تو باعث ایجاد ویرانی می‌شود و نمی‌توان بر مشکلات زمان غلبه کرد.

هوش مصنوعی: تو با نگاه نافذ و زیبایت، خون ما را از غم و درد ریختی و به مرز نابودی کشاندی. تیر عشق و احساسات را نمی‌توان به کمان گذاشت و انتظار داشت به هدف برسد.

هوش مصنوعی: وضعیت من به خاطر زلف های تو آشفته و نامنظم می‌شود، بنابراین نمی‌توان تقصیر را به گردن دیگران انداخت.

هوش مصنوعی: در این دنیا هر کسی می‌تواند هر کار که می‌خواهد انجام دهد، اما نمی‌توان بر کسی که ناتوان است، گناهی گذاشت.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در این جهان وجود دارد، تویی و نمی‌توان به جهان نامی جز وجود تو داد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس جز تو، تو را نمی‌بیند و بنابراین نمی‌توان بر عاشقان منت گذاشت.

هوش مصنوعی: وقتی کسی بر در وصال تو نمی‌آید، نمی‌توان به دل و جان او تهمتی زد.

هوش مصنوعی: عشق به تو تنها مربوط به تو است و نمی‌توان نام عشق را فقط به یک مورد خاص نسبت داد. عشق به تو و احساسات ناشی از آن خیلی عمیق‌تر از آن است که بتوان آن را در یک دسته قرار داد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نتوانم به دامان تو دست بزنم، نمی‌توانم پای دل را بر قلبم بگذارم.

هوش مصنوعی: وقتی عراقی آستین ما را گرفت، دیگر نمی‌توانیم لباس او را بر آسمان قرار دهیم.