هوش مصنوعی: من سختی‌های زیادی را تحمل کردم، اما افسوس که هیچ نتیجه‌ای برای من نداشت.

هوش مصنوعی: وقتی به دنیا نگاه کردم و در را باز کردم، هرگز چهره محبوبم را ندیدم، افسوس!

هوش مصنوعی: من ناامید شدم، زیرا در چشم انتظار، چهره زیبایی به سمت من نیامد، آه که تا چه اندازه تأسف‌بار است.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ باغ گلی را ندیدم که در نظرم به اندازه یک خار آزاردهنده باشد، وای بر حال من.

هوش مصنوعی: کسی در زندگی‌ام هست که به یاد من نیست، اما بسیار ارزشمند است. افسوس این‌که چنین یاری را چه کسی دارد؟

هوش مصنوعی: دل بیمار من حال خود را نمی‌پرسد و نمی‌داند که چرا به این وضعیت افتاده است. ای کاش…

هوش مصنوعی: من بارها به درگاه وصال او آمدم، اما هیچ‌گاه نتوانستم حتی یک بار به آنجا وارد شوم. افسوس که اینگونه بود.

هوش مصنوعی: هر لحظه به خاطر دوری او قلبم را اندوهی فرا می‌گیرد، ای کاش.

هوش مصنوعی: روزگار من به پایان رسید و بدون حضور تو چیزی از عمرم باقی نمانده است. افسوس که چنین است.

هوش مصنوعی: غربت و دوری باعث می‌شود که دیگران از حال و روز ما خبر نداشته باشند. وقتی کسی از بین می‌رود، زندگی به سمت ادامه‌ی خود می‌رود و دیگران حتی به یادش هم نخواهند بود. افسوس که ما در این دنیا تنها می‌مانیم و یاد ما خیلی زود فراموش می‌شود.