تکلیف ما با شعر عراقی کاملا روشن است.
شعری کاملا عرفانی.
حتی آنجا که به ظاهر سخن از معشوقی زمینی است مثل ابیات اول تا سوم همین غزل، شاعر  در ادامه دست خود را با آوردن بیتی(بیت۴) رو میکند :
این چنین پیدا، ز ما پنهان چراست؟
طلعت خوب جهان پیمای دوست
و دیگر مشخص است که همان سه بیت اول هم عرفانی بوده است .
در غزل عراقی کمتر ردپایی از اوضاع سیاسی اجتماعی شاعر میابیم که البته برای شعر عرفانی محض میتواند قابل توجیه باشد.
در مواجهه با شعر عراقی با یک اثر تصنعی و ساختگی روبرو نیستیم و سوز دل و دغدغه عشق و عرفان شاعر را میتوان از لابلای کلماتش درک و دریافت کرد.
هر چند به نظر می‌رسد دیوان عراقی خالی از اشعار ساختگی هم نباشد.
بدون شک عراقی زیر سایه بلند مولانا و حافظ و حتی عطار و سنایی در شعر عرفانی قرار گرفته و کمتر خوانده شده است .