هوش مصنوعی: در محله تو، شخصی فقیر و نیازمند به امید دریافت محبت و خوش‌آمدگویی آمد.

هوش مصنوعی: بر زمین درگاه تو، فقیر و بی‌بضاعت عابری است که هرگز از جایی دور نشده است.

هوش مصنوعی: از محبت تو که به همه می‌رسد، چرا بی‌نواها از آن بی‌بهره‌اند؟

هوش مصنوعی: به کجا خواهد رفت؟ در کجا می‌تواند پنهان شود؟ از درد و غم تو، که به زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: اجازه نده که کسی از درگاه پادشاه بی بهره بماند و از کمک و نعمت او محروم شود.

هوش مصنوعی: چشمانم هر لحظه به خاطر دیدن چهره تو به شادی و خوشبختی نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: هر لحظه وجودم به عشق تو تازه و شاداب می‌شود و وجودم تنها به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: در تلاش بودم تا هر جایی را بگردم، اما جز در دل تنگ، هیچ جای دیگری نیافتم.

هوش مصنوعی: بدون حضور تو، هر چهره‌ای که دیدم، برایم هیچ احساسی جز حس ابتدایی نداشت.

هوش مصنوعی: من قلبم را به زلف کسی سپردم و همین باعث شد که دل خود را به خطر بیندازم.

هوش مصنوعی: در دریا و عمق دوری و جدایی غرق شدم و هیچ دوستی به کمکم نیامد.

هوش مصنوعی: در وسط مشکلات و سختی‌ها مانده‌ام و هیچ‌کس نیست که مرا راهنمایی کند.

هوش مصنوعی: در آینهٔ دنیا فقط تصویر تو را دیدم که خودی از جهان نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: هرچیزی جز تو در این دنیا وجود دارد، مانند یک سراب یا صدایی زودگذر است.

هوش مصنوعی: به طور کلی، چشمان من در سایه تاریکی‌های این دنیا هیچ روشنی‌ای نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: اکنون به در خانه‌ات آمده‌ام تا شاید بتوانم از تو هدیه یا نعمت بگیرم.

هوش مصنوعی: در چشم خود نگریسته‌ام تا بتوانم از تو، حتی به اندازه یک دانه توت‌فرنگی، چیزی بیابم.

هوش مصنوعی: در باغ عشق تو، عراقی مثل پرنده‌ای است که صدایی ندارد.