هوش مصنوعی: اگر به چهره‌ی زیبای تو، ای دوست، نگاه می‌کردم، به چه دلیلی باید از زیبایی‌ات چشم می‌پوشیدم؟

هوش مصنوعی: چون من از حال دوست بی‌خبرم، دست‌کم خبری می‌خواهم که از بی‌خبری او چقدر احساس نداشته باشم. ای کاش می‌دانستم چه خبر است.

هوش مصنوعی: من وقتی که با تو در مورد پیچش موهایت صحبت می‌کنم، ای کاش می‌توانستم کمی هم در مورد کمر تو بگویم!

هوش مصنوعی: اگر وعدهٔ وصل تو را به من نمی‌دادی، هر لحظه چطور می‌توانستم دلی پر از درد و چشمی پر از اشک داشته باشم؟

هوش مصنوعی: گفتیم که صبر کن، اگر صبر کنم، کارهای تو به نتیجه می‌رسد. اما اگر از روی تو صبر می‌کردم، انگار که صبر را نداشتم.

هوش مصنوعی: تو کجا در چشم من همچون آب روان پیدا شدی؟ اگر از خاک بودی، می‌توانستم تو را با دیدگاه واقعی‌ام ببینم.

هوش مصنوعی: دل گم شده‌ام را دوباره در کوی تو پیدا کردم، اگر فقط فرصتی برای عبور از آنجا داشتم.

هوش مصنوعی: اگر از زیبایی و لب‌های تو هیچ بهره‌ای نصیبم می‌شد، به خاطر درد دل، گلی با شکر داشتم.

هوش مصنوعی: در کنار کوی تو، فقط می‌توانستم اشک بریزم و اگر چیز دیگری داشتم، به جز اشک، برای تقدیم کردن نبود.

هوش مصنوعی: اگر به عراقی تبدیل نشده‌ای، من در هر لحظه به چهره زیبای تو نگاه می‌کنم و پرده‌ای بر روی دیدم نیست.