هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه خطایی انجام داده‌ام که حالا حالاها از من غمگینی و به من بد می‌کنی. بدنم را رنجور می‌کنی و دلم را بیمار نگه می‌داری.

هوش مصنوعی: تو از درد من آگاهی، اما دیر به من سر می‌زنی. زمانی که من در حال زاری کردن هستم، تو به خوشحالی من توجهی نداری و فقط مرا در غم و اندوه رها می‌کنی.

هوش مصنوعی: دل مرا به خاطر غم‌های تو خسته کرده‌ای، آیا این درست است که به خاطر جدایی، جانم را این‌گونه آشفته کنی؟

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی احساس بی‌پناهی و حقارت را بیان می‌کند. گوینده از شخصی می‌خواهد که به او آزار نرساند و می‌پرسد که چرا باید به او آسیب برساند در حالی که او هیچ‌گاه به چنین آزار و اذیت‌هایی نمی‌ارزد. همچنین از خود می‌پرسد که چه کسی می‌باشد که تحقیرش کنند و مورد آزار قرار گیرد. احساس ناتوانی و بی‌عدالتی در روابط انسانی را در این سخن می‌توان مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: چه دلیلی برای دشمنی با من داری وقتی که من تو را به نیکی دوست می‌دارم؟ تو مرا به عنوان یارت می‌شناسی، پس چرا با دیگران و بیگانگان رفتار می‌کنی؟

هوش مصنوعی: به من می‌گویی غمگین نباش، چون روزی ممکن است غمخوار تو شوم، اما حالا همین حالا تو از من حمایت می‌کنی و غم من را برطرف می‌کنی.

هوش مصنوعی: از تو خواهش نمی‌کنم که بر من منت نگذاری، چون من خودم برای مراقبت از تو تلاش می‌کنم. دلم به خاطر نگرانی‌ها و دلسوزی‌های تو به شدت آزرده شده است، اما تو همچنان به خوبی از من مراقبت می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای کاش گاهی به یاد من می‌افتی، عزیزم. تو ابتدا برایم عزیز بودی، ولی حالا مرا بی‌ارزش می‌کنی.

هوش مصنوعی: من به درد و رنجی که از تو می‌کشم راضی‌ام و حتی از دشنام‌هایت هم ناراحت نیستم؛ اما اگر در این حال هم با من همکاری نکنی، چگونه می‌توانی به عنوان یک یار کنار من بمانی؟

هوش مصنوعی: اگر در این مورد هم به من یاری نمی‌کنی، با دشنام هم محبوبم کن، چرا که از تو به یک درد قانع هستم، چطور می‌توانی به من محبت کنی؟

هوش مصنوعی: هر طور که بخواهی، چه با تقدیر و جایگاه بلند و چه با مجازات و سختی، نمی‌توانم از تو دور شوم و تو را ترک کنم.

هوش مصنوعی: هر کس که به تو افتخار می‌کند، نباید از او خجالت بکشی، زیرا می‌دانم که عراقی از لحاظ نام و شهرت دارای ضعف‌هایی است و به همین دلیل تو از او خجالت می‌کشی.