هوش مصنوعی: ای دلبر، تا کی می‌خواهی مرا از خود دور کنی؟ وقتی که با بودن تو شاد هستم، چرا با دوری‌ات مرا غمگین می‌کنی؟

هوش مصنوعی: چه تسلی‌ای می‌خواهی بدهی؟ که هر لحظه دلم از غم به سختی می‌افتد. و چه حمایتی می‌کنی؟ در حالی که هر ساعت دلم را با بلا و مصیبت آشنا می‌کنی.

هوش مصنوعی: تو به خواسته‌های دشمنم پاسخ می‌دهی و در عین حال می‌گویی که دوستت دارم. چگونه می‌تواند دوستی باشد که جانم را در دست تو قرار داده‌ای؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه کار نیکو می‌توانم برای تو انجام دهم، زیرا اگر به خاطر غم من به هلاکت برسم، این کار را به حسابم می‌گذاری و قبول می‌کنی.

هوش مصنوعی: دستت را به من دراز کن و به من محبت کن، زیرا من در وضعیتی سخت قرار دارم و غمگین هستم. اگر این حال ادامه پیدا کند، من از درد جان خواهم داد، زیرا می‌دانم که تو مرا از خودت دور نگه داشته‌ای.

هوش مصنوعی: تو به من می‌گویی که غمگین نباش، زیرا روزی که من به خاطر غم تو از پا درآیم، آن روز تو خوشحالم خواهی کرد.

هوش مصنوعی: عراقی کیست که در عشق تو به خود ببالد؟ در حالی که در هر خیابان، به اندازه او، افرادی هستند که در میان خاک و خون به حالت زاری افتاده‌اند.