هوش مصنوعی: ای دل، آرام بگیر و مثل آسمان صاف باش، زیرا آنچه که در گذشته رفته، دیگر برنمی‌گردد و تو باید از این فرصت برای کار کردن استفاده کنی.

هوش مصنوعی: چشمت پر از اشک خونین است، بی‌جهت و بی‌فایده، پس تو چه چیزی باقی مانده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای جان، به سرعت به در دوست برو، زیرا هیچ یاری جز او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بیا بگو که من به سرای تو آمده‌ام تا ببینی که چقدر به تو و دوستی‌ات علاقه‌مندم.

هوش مصنوعی: اگر بپذیرم که تو خدای منی، به من قدرت و برکات می‌دهی، و اگر این را نپذیری، به تو عجز و ناتوانی من را می‌چشانی.

هوش مصنوعی: چگونه می‌تواند کسی که ناامید شده، دوباره به درگاه تو برگردد در حالی که تو مظهر امید و امیدواری هستی؟

هوش مصنوعی: به یاد داشته باش که روزگاری من در خدمت و بندگی تو بودم.

هوش مصنوعی: وقتی از تو دور شدم، روزگار بدی را تجربه کردم و در هر مکان به سختی افتادم.

هوش مصنوعی: بدون حضور تو، هر گلی که در چشمانم دیدم، برایم فقط شبیه یک خار شده است.

هوش مصنوعی: اگر بوی خوش تو را نداشته باشم، هیچ بوی خوبی از بهار برایم خوشایند نیست.

هوش مصنوعی: بدون دوست، چه کسی از بوی گل و رنگ لاله‌زار لذت می‌برد؟

هوش مصنوعی: اکنون که از همه چیز ناامیدم، بدون دیدن روی تو هیچ آرامشی ندارم.

هوش مصنوعی: بفهم که من در مسیر مانده‌ام و مشکلی بر دوش دارم که نمی‌توانم آن را از خود دور کنم.

هوش مصنوعی: بشتاب، زیرا در جلوی در خانه‌ات گدایی است که همیشگی است و او عراقی است.