هوش مصنوعی: ای حسن تو بی‌پایان، واقعاً این زیبایی چه چیزی است؟ من از تو وصف می‌کنم و در حیرت هستم که این کمال چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی چهره‌ات نمایان شود، همه دلباخته می‌شوند. ای زیبایی چهره‌ات، این چه جمالی است که دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی تو نمایان می‌شود، جهان مثل سپری در برابرش قرار می‌گیرد. همه‌ی موجودات در این زیبایی حیران و سرگردانند. این چه جلال و عظمت شگفت‌انگیزی است؟

هوش مصنوعی: عشق تو جنگی به پا کرده و دل ما را به درد می‌آورد. از این شرایط چه نتیجه‌ای می‌گیرد؟ واقعاً این چه نوع جنگی است؟

هوش مصنوعی: اگر در دل کسی جا کنی، هم روحش را می‌بری و هم دلش را. پس برای من چه چیزی باقی می‌ماند؟ در نهایت، این چه نوع وصالی است؟

هوش مصنوعی: اتصال و پیوند با تو سخت‌تر از دوری است، و درد ناشی از عشق تو برای من مثل درمانی می‌ماند. مانع تو برای من از هر نیکی و احسانی بهتر است، اما این چه لطف و مرحمت عجیبی است؟

هوش مصنوعی: دل ما جا کافی ندارد و عشق تو بی‌پایان است. ای کسی که درگیر دو جهان هستی، چه فرصتی برای ما باقی مانده است؟

هوش مصنوعی: ای مردم چشم من، با تصویر چهره‌ی زیبا چه ارتباطی داری که آن را به بهشت تشبیه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر عقل همه چیز را بررسی کند، نمی‌تواند تصویری از تو در ذهنش بیاورد. پس این تصور چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که با وجود تلاش بسیار برای زنده ماندن و عشق ورزیدن، در نهایت چشیدن طعم لبخند تو برایم غیرممکن به نظر می‌رسد. به عبارت دیگر، عشق تو آن قدر ارزشمند و کمیاب است که هر تلاشی برای رسیدن به آن به نظر بی‌فایده می‌رسد.

هوش مصنوعی: زلف تو مانند کمند است که دلم را گرفتار کرده و در قید و بند نگه داشته است. آخر این چه علامتی است که مرا به این حالت درآورده؟

هوش مصنوعی: دل آن کس که در کوی تو بود و با بوی تو خوش بود، به خاطر ویژگی‌های تو به امروز دچار خون‌ریزی و درد شد، پس این چه خصوصیتی است که تو داری؟

هوش مصنوعی: با من ضعیف و بی‌پناهنما کن، چرا اینقدر ناز می‌کنی؟ حال و روز من را ببین، انصافاً این چه حسی است که داری؟