هوش مصنوعی: من به خاطر بی‌رحمی تو به سختی افتاده‌ام، و تو خود می‌دانی که چطور به جدایی از تو تن داده‌ام.

هوش مصنوعی: ای دوست، فریاد برس، که از دست ظلم و ستم به هزاران شکل به من آسیب رسیده و تو این را می‌دانی.

هوش مصنوعی: برای اینکه امید دیدن تو را داشته باشم، زبانم را بر بسته‌ام و چشم‌هایم را باز کرده‌ام. تو خودت می‌دانی.

هوش مصنوعی: دل که از دیدار تو بی‌نصیب مانده، را به درگاه لطف و محبتت فرستادم، تو خود می‌دانی.

هوش مصنوعی: سال‌ها به دنبالت بودم و هرگز نتوانستم دیدارت کنم. حالا که به مقام و دانایی خود رسیده‌ام، می‌دانم که چقدر ارزشمند بودی.

هوش مصنوعی: وقتی که به امید تو ناامید شدم و از آن فاصله گرفتم، بدان که در واقع به درگاه امید تو آمده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر کسی حال مرا نداند، بگو که از همه دنیا بی‌نیازم، چون تو به حال من آگاهی.

هوش مصنوعی: دوست من، نور هجرت تو به قلب من مانند شعله‌ای است که بر روی یخ می‌تابد و باعث ذوب شدن آن می‌شود. من به این احساس عمیق و تاثیرگذارت آگاه هستم.

هوش مصنوعی: اگر اسم من برایت مایه ننگ است، خودت اسم من را کنار بگذار، چرا که من همان چیزی هستم که تو می‌دانی.

هوش مصنوعی: اگر می‌دانی که من از غم تو شاد هستم، پس برای شاد کردن من، تنها کافی است که تو هم دغدغه‌ای داشته باشی.

هوش مصنوعی: چند بار باید از غم تو ناله و زاری کنم؟ من در روز و شب به خاطر تو در عذاب و فریاد هستم، تو خود آگاهی از این حال و روز من.