هوش مصنوعی: ای آرامش جانم، بدون تو ضعیف و ناتوانم. بنابراین، بیا که جانم را به پای تو نثار کنم.

هوش مصنوعی: من اجازه نمی‌دهم که برای کسی در راه رسیدن به آرزویش، مشکلی به وجود بیاید که باعث رنجش او شود.

هوش مصنوعی: اجازه بده تا در آرزوی دیدن چهره‌ات بمیرم. بدون دیدن تو، دیگر زندگی کردن برایم چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: من شکایت‌های زیادی دارم، اما چون تو نمی‌شنوی، چه بگویم؟ بی‌فایده است که داستان خود را در برابر تو بگويم.

هوش مصنوعی: فرض کن که من از زیبایی و محبت تو سخن نگوییم، اما خودت به خوبی می‌دانی که چرا این دل پر درد هر شب به درگاه تو شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: ای سرنوشت خواب‌آلوده، بیدار شو و حال مرا ببین. ای عمر رفته، برگرد و صدای آه و فغان من را گوش کن.

هوش مصنوعی: ای دوست، گاهی به من نگاهی کن، چون وقتی که تو با چشمان زیبایت به من می‌نگری، من هم چنان تحت تأثیر قرار می‌گیرم که احساس ناتوانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: بر من هم توفیق وصال نیفتاد، چون‌که از درد جدایی جسمم در حال دگرگونی و زوال است.

هوش مصنوعی: ای زیبا، تو همیشه با منی و من مانند سایه‌ای در دنبالت در سرتاسر جهان به دنبال تو می‌دوم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس ندیده است که یک تشنه در حالی که در آب غرق شده، جانش به لب رسیده باشد از تشنگی. من همان فرد هستم.

هوش مصنوعی: از آن لحظه‌ای که از حضورت دور شدم، هیچ نگفتی که بعد از این، روزی به آستان تو خواهم آمد و دل‌شکسته‌ام.

هوش مصنوعی: هرگز نگفتی، ای عزیز، که آیا حال مرا بپرسی و من را از درد جدایی یک لحظه آزاد کنی.

هوش مصنوعی: حالا خوب است، ای عشق، اگر حال من را بپرسی و به یادم بیاوری، زیرا در این لحظه که از تو دورم، احساس ناتوانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: به دست باد، رایحه و عطر خود را به کوی تو می‌فرستم تا بوی جان‌افزایت، روح مرا زنده کند.

هوش مصنوعی: این روزها، حال عراقی بسیار ناخوش و پریشان است و نمی‌داند که در آینده اوضاع چطور خواهد شد.