هوش مصنوعی: ای امید جان، لطف و محبتت را از عراقی نگیرید. برای کسی که نمی‌تواند حتی یک لحظه از تو دور بماند، چاره‌ای بیاندیشید.

هوش مصنوعی: در بیابان فراق و جدایی مانده‌ام، ای رهبر، نور راهنمایی‌ام باش. در این دریای هجر و دوری غرق شده‌ام، دست من را بگیر و کمکم کن.

هوش مصنوعی: به دل غمگینم نگاهی بینداز، زیرا درد فراق تو جان مرا گرفته است. ای محبوب، چون از دست تو دور شده‌ام، به زنجیر اسارت درآمده‌ام.

هوش مصنوعی: به من توجه کن، چرا که سال‌هاست که به امید یک نگاه از تو زندگی کرده‌ام. امروز مانند خاکی که در درگاه تو خوار و کوچک است، احساس حقارت می‌کنم.

هوش مصنوعی: بدون عطر تو، خوشی‌ای نداشته‌ام و عمری را با درد بی‌پایان تو سپری کرده‌ام، من در وضعیت ناگواری قرار دارم.

هوش مصنوعی: دل من برای تو آرزو می‌کرد، اما این آرزو به نتیجه نرسید. کجاست تنوری که بتوانم آرزوهای خود را در آن بپزم و نان نیازم را از آن بیرون بیاورم؟

هوش مصنوعی: مادر مهربان تو، با محبت و نوازش خود، تو را به مانند شیرینی شیر پرورش داده است. اکنون که کودک شیرخواره به سن رشد رسیده و نیاز به حفظ و حمایت دارد، آیا می‌توانی از دلسوزی و محبت مادر جدا شوی؟

هوش مصنوعی: از نور خورشید بر دل سایه‌ای بیفکن، تا در هوای محبت تو، مثل ذره‌ای درخشان و سرمست شود.

هوش مصنوعی: اگر پرتوی از چهره‌ات بر خاک سیاه بیفتد، هر ذره‌ای در آن خاک به حالتی مانند خورشید درخشان درخواهد آمد.

هوش مصنوعی: اگر نسیم محبت تو بر شعله‌های آتش دوزخ بوزد، خوش‌تر از بهشت خواهد شد.